Όπως ήταν αναμενόμενο και με βάση τα όσα έχουν προηγηθεί, η συνεδρίαση της 29/8 του ΓΣ της ΑΔΕΔΥ είχε καθαρά διεκπεραιωτικό χαρακτήρα. Παρά το γεγονός ότι πραγματοποιήθηκε σε εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο, όπου η ακρίβεια δημιουργεί ασφυκτικές συνθήκες διαβίωσης και τα εγκληματικά αποτελέσματα της πολιτικής της ΝΔ σωρεύουν οργή στον κόσμο, δεν υπήρξε καμία απόφαση στην κατεύθυνση της ανασύνταξης των δυνάμεων του συνδικαλιστικού κινήματος και της ανάπτυξης των αναγκαίων αγώνων. Επί της ουσίας απλά επικύρωσε την απόφαση της ΑΔΕΔΥ για το ετήσιο κάλεσμα στη ΔΕΘ και αποφάσισε τη διεξαγωγή συνεδρίου για τις 6,7,8 Δεκεμβρίου.
Μάλιστα έσπευσαν να προεξοφλήσουν ότι το συνέδριο αυτό θα είναι «υβριδικό», ότι δηλαδή θα γίνουν δεκτοί όλοι οι αντιπρόσωποι είτε εκλέχτηκαν με κανονικές εκλογές είτε με ηλεκτρονική ψηφοφορία. Έτσι γίνεται ένα ακόμη βήμα στην εφαρμογή των διατάξεων του αντιδραστικού νόμου Χατζηδάκη. Ένα βήμα το οποίο όλες αυτές οι παρατάξεις (της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ) προετοίμαζαν επί της ουσίας όλη αυτή τη χρονιά, αρνούμενες να πάρουν μια καθαρή απόφαση για την απόρριψη όλων των διατάξεων του νόμου. Θυμίζουμε ότι στο ΓΣ του Φλεβάρη, όταν ακόμη παιζότανε το θέμα των ηλεκτρονικών ψηφοφοριών στις ομοσπονδίες, η πρόταση για συνολική απόρριψη των διατάξεων του νόμου Χατζηδάκη που καταθέσαμε, στηρίχτηκε μόνο από τις Παρεμβάσεις και το ΜΕΤΑ. Με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ όλοι υιοθέτησαν τη στάση της αποχής από την ψηφοφορία. Έτσι η υιοθέτηση των ηλεκτρονικών εκλογών ήρθε σαν «ώριμο φρούτο» από όλους.
Κατά τη διάρκεια της συζήτησης, οι δυνάμεις κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του ΠΑΣΟΚ στάθηκαν στο ζήτημα των υποκλοπών, με το ΣΥΡΙΖΑ ειδικά να τις αναδεικνύει σε κυρίαρχο θέμα δημοκρατίας. Από την άλλη, υποτιμώντας -επικίνδυνα- το θέμα η παράταξη της ΔΑΚΕ, αλλά με μισόλογα και αντιφάσεις και ο εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ, πρόσφεραν άλλοθι στον αντιδημοκρατικό κυβερνητικό κατήφορο με τοποθετήσεις για τη διαχρονικότητα των υποκλοπών που γίνονται σε όλο τον κόσμο από όλες τις κυβερνήσεις και τη φύση του καπιταλισμού. Η ΔΑΚΕ άλλωστε με αντίστοιχα επιχειρήματα δικαιολόγησε όλη την κυβερνητική πολιτική για τα ζητήματα της ακρίβειας, της ενέργειας κλπ.
Όπως και να έχει, παρά τις αναφορές στην ακρίβεια και τη φτώχεια ως τα μεγάλα ζητήματα της περιόδου, παρά τις γενικόλογες επαναλήψεις για την ανάγκη της αγωνιστικής απάντησης από την πλευρά των σωματείων, στην πράξη όλοι κήρυξαν για μια ακόμη φορά τη… σιωπή. Η ιστορία έγραψε για μια ακόμη φορά ότι, σε αυτές τις πολύ δύσκολες και εκρηκτικές συνθήκες, η ΑΔΕΔΥ γίνεται κήρυκας της αδράνειας. Για μια ακόμη φορά σε αυτά τα τρία χρόνια μια αδράνεια που έχει την υπογραφή όλων των βασικών δυνάμεων του σ.κ., του ΠΑΜΕ συμπεριλαμβανομένου. Άλλωστε όλες οι ρεφορμιστικές δυνάμεις έχουν στρέψει το βλέμα τους στο εκλογικό παραβάν.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η πολιτική της ακρίβειας, της ανεργίας και της φτώχειας, μπορεί να ανατραπεί μόνο με αγώνες. Με την παρέμβαση του λαού. Για αυτό είναι αναγκαία η κήρυξη και η προετοιμασία πανελλαδικού απεργιακού βήματος. Σε αυτή την κατεύθυνση οφείλουν να δουλέψουν οι δυνάμεις της πραγματικής αριστεράς στο συνδικαλιστικό κίνημα, με στόχο να ασκηθεί και κάθε δυνατή πίεση προς τα όργανα των ομοσπονδιών και των συνομοσπονδιών για τις αναγκαίες αποφάσεις.
