Η οικονομική κατάσταση αποτυπώνεται στο πορτοφόλι του κάθε απλού πολίτη.
Ωστόσο την τραγικότητα στο «μεγάλο κάδρο» της παγκόσμιας οικονομίας την επισημαίνουν τα ίδια τα διεθνή εργαλεία του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος και συγκεκριμένα οι Οργανισμοί της Παγκόσμιας Τράπεζας, του ΟΟΣΑ και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Οι Εκθέσεις τής Παγκόσμιας Τράπεζας και της ΕΚΤ, για τη σημερινή κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας, σχεδόν ταυτίζονται. Του ΟΟΣΑ είναι λίγο πιο ζοφερές.
Τρεις μήνες μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, η επίδραση του πολέμου στη διεθνή οικονομική πραγματικότητα έχει δημιουργήσει ένα πληθωρισμό που διαμορφώνεται ήδη στο 7,1% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης (από περσινή πρόβλεψη 2,7%) και μία αύξηση κατά 1,3% του ΑΕΠ (από 2,8% πέρσι). Για τον ΟΟΣΑ ο πληθωρισμός προβλέπεται να διαμορφωθεί σχεδόν στο 9% το 2022, διπλάσιος σε σχέση με την προηγούμενη πρόβλεψή του.
Σημειώνουμε πως για τη χώρα μας διαψεύδεται απολύτως η ΕΛΣΤΑΤ που διατυμπάνιζε μέχρι πριν λίγες μέρες (6/06) ανάπτυξη κοντά στο 7% του ΑΕΠ. Στο μεταξύ ο πληθωρισμός καλπάζει, οι ψωραλέες αυξήσεις του Μάρτη ήδη έχουν εξανεμισθεί, η ανεργία των νέων χτυπά το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, η κοινωνία βογγά! Μέσα σε αυτό το αλαλούμ, ο ΟΟΣΑ τάσσεται υπέρ «ενός νέου καθορισμού του κατώτατου μισθού μέσα από διαπραγματεύσεις των κοινωνικών εταίρων και όχι με κυβερνητική απόφαση», πιστεύοντας ότι κάτι τέτοιο θα βελτίωνε την επίδοση της αγοράς εργασίας. Ενδεχομένως ο Οργανισμός καμώνεται πως δεν γνωρίζει την αρπακτική νοοτροπία της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, ούτε το βαθμό εξάρτησής της από τα ξένα μονοπώλια που ελέγχουν τους βασικούς τομείς της οικονομίας.
Οι συνέπειες του πολέμου, όπως τις επισημαίνει ο ΟΟΣΑ, θα ακολουθήσουν την αλυσίδα: Πανδημία, συνεχιζόμενος πόλεμος στην Ουκρανία, σταθερή ανάπτυξη της Κίνας, συνεχιζόμενα προβλήματα στην παγκόσμια αλυσίδα εφοδιασμού, εκτόξευση των τιμών, κίνδυνος αποπληθωρισμού, σφίξιμο της νομισματικής πολιτικής, νέα οικονομική ύφεση. Με αυτό το σενάριο τρόμου βομβαρδίζεται η παγκόσμια κοινή γνώμη, αμέσως μετά την πανδημία και την καπιταλιστική οικονομική κρίση.
Ωστόσο, παρά τα χρόνια που πέρασαν, τα ιμπεριαλιστικά κράτη της Δύσης, στα διάφορα διεθνή φόρα, όχι μόνον δεν έχουν κάτι για να αποτρέψουν το εφιαλτικό σενάριο, αντίθετα το ενισχύουν! Η πανδημία αντιμετωπίστηκε με lockdown διαρκείας που νέκρωσαν τις οικονομίες, πλούτισαν τις φαρμακευτικές εταιρείες και εταιρείες λογισμικού, εκτίναξαν τα μονοπώλια εμβολίων και στέγνωσαν τα λαϊκά νοικοκυριά. Εξάλλου το τίμημα του πολέμου στην Ουκρανία το πληρώνουν ήδη πολύ ακριβά οι λαοί. Οι ιμπεριαλιστές παρατείνουν τον πόλεμο αντί να διαπραγματευτούν εκεχειρία και ειρήνευση, αυξάνουν τις τιμές των ορυκτών καυσίμων αλλά και του ηλεκτρικού ρεύματος, αυξάνουν τα επιτόκια και το κόστος του χρήματος, εκτινάσσουν την ανεργία, υπερχρεώνουν και χρεοκοπούν τους φτωχούς, δημιουργούν νέο κύμα προσφύγων, προκαλούν επισιτιστική κρίση, ακριβαίνουν τις τιμές των τροφίμων, μειώνουν την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων, οδηγούν την παγκόσμια οικονομία σε μία νέα ακόμα βαθύτερη οικονομική καπιταλιστική κρίση, θυμίζοντας μέρες Λίμαν Μπράδερς. Αυτά ακριβώς βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας.
Όπως αναφέρει ο Οργανισμός, η κατάσταση σε επίπεδο οικονομίας και πληθωρισμού είναι χειρότερη από αυτή του 1970 με την τότε πετρελαϊκή κρίση.
***
Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, όχι μόνο δεν υποχώρησε όπως ισχυριζόταν το σύνολο των οικονομικών απολογητών του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, αλλά αντίθετα δείχνει να βαθαίνει. Και παρά το γεγονός ότι επιζητήθηκε η «εύκολη λύση» τού να φορτωθούν όχι μόνο τα βάρη αλλά και οι αιτίες στους λαούς, φαίνεται ότι η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία απορρυθμίζεται συνεχώς.
Η εποχή του ιμπεριαλισμού είναι εποχή της κυριαρχίας του χρηματιστικού κεφαλαίου και κανένα G7, G8 ή G20 δεν μπορεί να σταματήσει τη δυναμική του πορεία προς την αναζήτηση του ανώτατου κέρδους. Κανένα θεσμικό μέτρο, κανένας περιορισμός, κανένας νόμος του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος δεν μπορεί να αναχαιτίσει αυτή την πορεία των μονοπωλίων προς το ανώτατο κέρδος.
Παρά την αποδυνάμωσή του, το εργατολαϊκό κίνημα της Ευρώπης έχει μία μακρόχρονη παράδοση κοινωνικών αγώνων, διατηρώντας ακόμα μέσα του δυνάμεις. Κι αν προς το παρόν οι κινητοποιήσεις του είναι αδύναμες, αυτό οφείλεται στη μακροχρόνια επίδραση του ρεφορμισμού που έχει δηλητηριάσει όχι μόνο τα εργατικά συνδικάτα, αλλά και εργατικές συνειδήσεις. Ωστόσο μία τέτοια διαπίστωση δεν αποτελεί νομοτέλεια. Αντίθετα, το όριο επιβίωσης των εργατολαϊκών στρωμάτων, που ολοένα συρρικνώνεται, τροφοδοτεί το ταξικό ένστικτο που αποτελεί τη σοβαρότερη παρακαταθήκη για μαζικούς αγώνες, το σοβαρότερο εμπόδιο για όποια κυβέρνηση θα προσπαθήσει να επιβάλει πλήρη άλωση των εργασιακών σχέσεων και μειώσεις του κόστους παραγωγής στην έκταση που επιθυμεί το ευρωπαϊκό μονοπωλιακό κεφάλαιο.
Ο λαός δεν ξεχνά και η νέα εποχή κρύβει πολλές εκπλήξεις…
