Φοιτητικές εκλογές με φόντο την είσοδο της πανεπιστημιακής αστυνομίας στα τριτοβάθμια ιδρύματα
«Με ΜΑΤ και βία δε γίνεται παιδεία». Το σύνθημα αυτό που δεκαετίες φωνάζει το φοιτητικό και ευρύτερα εκπαιδευτικό κίνημα, έγινε -δυστυχώς- για μια ακόμη φορά ιδιαίτερα επίκαιρο μετά την πρόσφατη επέμβαση της αστυνομίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Η αστυνομική αυτή εισβολή ήρθε ως συνέχεια αντίστοιχων επεμβάσεων που πραγματοποιήθηκαν τη φετινή χρονιά στο ΑΠΘ. Αφορμή αυτή τη φορά αποτέλεσε η «προστασία» της ανέγερσης βιβλιοθήκης στο τμήμα Βιολογίας, αν και οι πραγματικοί λόγοι της αστυνομικής παρουσίας έγκεινται στην κυβερνητική προσπάθεια επιβολής ενός κλίματος τρομοκρατίας και καταστολής στις σχολές.
Είναι το λιγότερο υποκριτικό η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας και οι πρυτανικές αρχές να παριστάνουν πως ενδιαφέρονται για την ανέγερση φοιτητικών βιβλιοθηκών, την ίδια στιγμή που προωθούν την κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων και την αντικατάστασή τους από το λεγόμενο «ηλεκτρονικό βιβλίο». Άλλωστε, τα σχεδόν δύο χρόνια που οι σχολές παρέμειναν κλειστές και υπολειτουργούσαν, η τηλεκπαίδευση των ταξικών φραγμών και αποκλεισμών έφερε τα ηλεκτρονικά συγγράμματα και μια σειρά ακόμη αντιεκπαιδευτικά μέτρα πιο κοντά στην υλοποίησή τους.
Και όπως καθόλου «αθώα» και τυχαία δεν είναι η επιλογή της κυβέρνησης να στείλει τα ΜΑΤ στο ΑΠΘ κατά την περίοδο των γιορτών του Πάσχα, έτσι καθόλου «αθώα» και τυχαία δεν είναι η επιλογή της 17ης Μάη, μία μέρα δηλαδή πριν την πραγματοποίηση των φοιτητικών εκλογών, για τα εγκαίνια της εμφάνισης της πανεπιστημιακής αστυνομίας στις σχολές. Σύμφωνα, μάλιστα, με δημοσιεύματα, οι πρώτοι 400 ειδικοί φρουροί που θα στελεχώσουν τις ΟΠΠΙ (Ομάδες Προστασίας Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων) ολοκληρώνουν σύντομα την εκπαίδευσή τους στην Κομοτηνή και 17 Μαΐου ξεκινούν να «περιπολούν» τους εξωτερικούς -καταρχάς- χώρους πανεπιστημίων στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Παράλληλα, η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας πιέζει τις διοικήσεις των πανεπιστημίων και των σχολών να εγκαταστήσουν άμεσα κάμερες στους χώρους των πανεπιστημίων, ανεξάρτητα απ’ το αν το συγκεκριμένο μέτρο κρίνεται ακόμη και για τη συνταγματικότητά του.
Τόσο η εισβολή και παρουσία των ΜΑΤ στο ΑΠΘ όσο και η θεσμοθέτηση της πανεπιστημιακής αστυνομίας αποτελούν κρίκους στην ίδια αλυσίδα της κυβερνητικής πολιτικής της καταστολής, της τρομοκρατίας και της περιστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των συνδικαλιστικών ελευθεριών. Ανομολόγητος στόχος αυτής της πολιτικής δεν είναι άλλος από το χτύπημα των φοιτητικών συλλόγων, προκειμένου να περάσουν με μεγαλύτερη ευκολία και να μη συναντούν αναχώματα τα αντιεκπαιδευτικά μέτρα διάλυσης του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ήταν, άλλωστε, η ίδια πολιτική με βάση την οποία καταργήθηκε το πανεπιστημιακό άσυλο το καλοκαίρι του ’19, εισέβαλε η αστυνομία τόσες και τόσες φορές στο ΑΠΘ, την ΑΣΟΕΕ και άλλα πανεπιστήμια, χτυπήθηκαν φοιτητικές διαδηλώσεις, συνελήφθησαν, δικάστηκαν και δικάζονται εκατοντάδες φοιτητές. Είναι η ίδια πολιτική που προωθεί την πανεπιστημιακή αστυνομία, τις μπάρες ελεγχόμενης ηλεκτρονικής εισόδου και γενικότερα μέτρα αυστηροποίησης και εντατικοποίησης των όρων σπουδών.
Η Τρίτη 17 Μαΐου, μία μέρα πριν τη διεξαγωγή των φοιτητικών εκλογών, ως ημερομηνία έναρξης της παρουσίας της πανεπιστημιακής αστυνομίας στις σχολές επιλέχθηκε σκόπιμα, ακριβώς για σταλεί ένα μήνυμα για την προσπάθεια επιβολής μιας νέας «κανονικότητας» για τα πανεπιστήμια. Και το μήνυμα αυτό δεν είναι άλλο από την ποινικοποίηση των φοιτητικών αγώνων, την προσπάθεια κυβερνητικού ελέγχου των συλλόγων και συνολικά του φοιτητικού κινήματος, τα ενιαία ψηφοδέλτια και γενικά αφορά στην «κολεγιοποίηση» των δημόσιων πανεπιστημίων, προκειμένου να περάσει απρόσκοπτα η πολιτική των ταξικών φραγμών, της ιδιωτικοποίησης της δημόσιας παιδείας και της υποβάθμισης των πτυχίων. Και όπως ακριβώς η κυβέρνηση επιχείρησε την προηγούμενη περίοδο να περάσει και πέρασε μέτρα για τον ασφυκτικότερο έλεγχο των σωματείων και του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, το ίδιο επιχειρεί να κάνει τώρα και στο φοιτητικό κίνημα.
Συμμάχους στην προσπάθεια αυτή η κυβέρνηση δε βρίσκει μόνο στη ΔΑΠ, τη φοιτητική παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, η οποία εξαρχής χειροκρότησε όλα τα αντιδημοκρατικά μέτρα, τα οποία αποτελούσαν, μάλιστα, «προτάσεις» της όλη την προηγούμενη περίοδο. Ούτε φυσικά, μόνο στην ΠΑΣΠ και το Bloco, τη φοιτητική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, που τόσο ως κυβέρνηση, όσο και ως αντιπολίτευση στήριξε με ποικίλους τρόπους αυτή την πολιτική. Η κυβέρνηση βρίσκει συμμάχους και στην τυφλή, μηδενιστική και αντικειμενικά προβοκατόρικη δράση της αναρχίας στις σχολές, η οποία στην πραγματικότητα στρέφεται απέναντι στους φοιτητές και τους αγώνες τους. Και είναι ακριβώς αυτές οι πρακτικές του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου, αλλά και δυνάμεων που αναφέρονται στην αριστερά, όπως τα ΕΑΑΚ, που δίνουν το άλλοθι στην κυβερνητική προπαγάνδα και στα παπαγαλάκια των ΜΜΕ να λοιδορούν το άσυλο, τους συλλόγους και συνολικά το φοιτητικό κίνημα και τις συλλογικές διαδικασίες των φοιτητών, όπως οι φοιτητικές εκλογές.
Οι φοιτητικές εκλογές
Στο φόντο αυτό, λοιπόν, διεξάγονται οι φετινές φοιτητικές εκλογές. Και από την άποψη αυτή, και μόνο η ίδια η διεξαγωγή τους και το πάγωμα -στη φάση αυτή- των ενιαίων ψηφοδελτίων αποτελεί μια πρώτη απάντηση στην κυβερνητική πολιτική του αυταρχισμού και της τρομοκρατίας. Από την άλλη, οι φετινές εκλογές των συλλόγων είναι οι πρώτες που διεξάγονται μετά το 2019, αφού με πρόσχημα και άλλοθι την πανδημία, δεν πραγματοποιήθηκαν ούτε το ’20, ούτε το ’21, με τη σύμφωνη στάση και ανοχή όλων -σχεδόν- των πολιτικών δυνάμεων, από τη ΔΑΠ μέχρι την ΠΚΣ και από την ΠΑΣΠ μέχρι τα ΕΑΑΚ και την ΑΡΕΝ (πρώην ΣΥΡΙΖΑ). Για την Φοιτητική Πορεία, ιδιαίτερα και στη βάση της υποχώρησης του φοιτητικού κινήματος και της έλλειψης μαζικών φοιτητικών αγώνων τη χρονιά αυτή, οι φοιτητικές εκλογές αποτελούν μια πολιτική μάχη συγκρότησης των ίδιων των φοιτητικών συλλόγων, που της δίνουν την ευκαιρία να προβάλει την κατεύθυνση που χρόνια υπηρετεί για την αγωνιστική ανασύνταξη του φοιτητικού κινήματος.
Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, η κυβερνητική παράταξη, που όλη την προηγούμενη περίοδο στήριξε με κάθε τρόπο την αντιεκπαιδευτική πολιτική, την τηλεκπαίδευση και τους ταξικούς φραγμούς, κατεβαίνει στις εκλογές αυτές με ελάχιστη έως μηδαμινή παρουσία στις σχολές (χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν αξιοποιεί τον εκλογικό της μηχανισμό, τα δίκτυα πελατείας και τις διανομές σημειώσεων), κάτι που αναμφίβολα πιστοποιεί πως βρίσκεται σε διαδικασία κρίσης στο εσωτερικό της. Και η κρίση αυτή οφείλεται στο γεγονός πως στις γραμμές της «γαλάζιας» παράταξης συγκρούονται δύο κατευθύνσεις. Από τη μία η επίσημη γραμμή της ΟΝΝΕΔ που ως μακρύ χέρι της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας υποστηρίζει τα ενιαία ψηφοδέλτια και τη σταδιακή κατάργηση των παρατάξεων. Από την άλλη, με ισχυρή παρουσία σε πλήθος σχολών, ιδιαίτερα της Αθήνας, η «καραμανλική» πτέρυγα της ΔΑΠ, που δε θα ήθελε με κανέναν τρόπο να «αυτοκαταργηθεί» και να αφήσει χώρο να καλυφθεί το κενό αυτό από άλλες δυνάμεις.
Η ΠΑΣΠ, που αντίστοιχα στήριξε την κυβερνητική πολιτική, ιδιαίτερα όπως αυτή εκφράστηκε την τελευταία περίοδο της πανδημίας με την τηλεκπαίδευση, την ελεγχόμενη είσοδο στις σχολές και τον αποκλεισμό χιλιάδων φοιτητών από την εκπαιδευτική διαδικασία, κατεβαίνει σε αυτές τις εκλογές προσπαθώντας να καλύψει το κενό που αφήνει η έλλειψη οργανωμένης παρουσίας της ΔΑΠ.
Το Bloco, η φοιτητική παράταξη της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ κράτησε αντίστοιχη στάση με την ΠΑΣΠ απέναντι στην κυβερνητική διαχείριση της πανδημίας και στηρίζει μια σειρά αντιεκπαιδευτικών μέτρων που πέρασε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και άλλων που προωθεί η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, όπως τα διετή και τριετή προγράμματα σπουδών.
Η ΠΚΣ, η φοιτητική παράταξη της ΚΝΕ, παρακολουθώντας στην πραγματικότητα την εκλογολαγνική και εκλογοθηρική πολιτική του ΚΚΕ, κινητοποιεί ό,τι δυνάμεις διαθέτει για να ενισχύσει τις δυνάμεις της στη βάση και της απουσίας της ΔΑΠ. Τον ίδιο ζήλο, βέβαια, δεν έδειξαν οι δυνάμεις αυτές, όταν το ΜΑΣ έκλεινε «αγωνιστικά» τις περσινές φοιτητικές κινητοποιήσεις, όταν στήριζαν την ελεγχόμενη είσοδο στις σχολές και την τηλεξεταστική, που απέκλειαν χιλιάδες φοιτητές από την εκπαιδευτική διαδικασία.
Οι δυνάμεις της ΕΑΑΚ, που κατεβαίνουν στις εκλογές αυτές σε σύμπραξη με την ΑΡΕΝ, την άλλοτε παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκονται μπροστά σε μία ιδιαίτερα σοβαρή κρίση στο εσωτερικό τους. Η κρίση αυτή εκφράζεται είτε με ξεχωριστά κατεβάσματα των σχημάτων τους, με δημόσιες αντιπαραθέσεις και προπηλακισμούς ανάμεσα στα μέλη τους, ενώ χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως το πρόσφατο πανελλαδικό συντονιστικό τους όχι μόνο δεν πραγματοποιήθηκε, αλλά δεν πρόλαβε καν να ξεκινήσει, μετά από φαινόμενα εκφυλισμού και οργανωτικής επιβολής της μίας τάσης πάνω στην άλλη. Σε κάθε περίπτωση, τόσο η ΠΚΣ, όσο και τα ΕΑΑΚ, αποτελούν τις δυνάμεις εκείνες που από κοινού αποφάσισαν το κλείσιμο των περσινών φοιτητικών κινητοποιήσεων επειδή «ο κόσμος δεν τραβούσε», που στήριξαν την τηλεκπαίδευση και την πολιτική των ταξικών φραγμών και που βάζουν σοβαρά αναχώματα στην προσπάθεια ανασυγκρότησης των συλλόγων και του φοιτητικού κινήματος.
Κόντρα στο κλίμα ηττοπάθειας και μοιρολατρίας που σπέρνουν οι κυρίαρχες δυνάμεις που απωθεί τους φοιτητές από τις συλλογικές διαδικασίες, η Φοιτητική Πορεία δίνει την πολιτική μάχη των φοιτητικών εκλογών σε μια σειρά σχολές στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και τα Γιάννενα αναδεικνύοντας πρώτα απ’ όλα:
–Την πάλη για την ανασυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων σε αγωνιστική κατεύθυνση, για την ανασύσταση της ΕΦΕΕ και της ΕΣΕΕ, των τριτοβάθμιων οργάνων των φοιτητών.
–Την ενότητα πάνω στα αγωνιστικά αιτήματα που συσπειρώνουν τη μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών, κόντρα στη διάσπαση και τον κατακερματισμό που επιφέρει η ψήφιση «πλαισίων» στις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων.
–Την πάλη απέναντι στον νέο νόμο-πλαίσιο που επαναφέρει τα συμβούλια ιδρύματος και βάζει εφοπλιστές και επιχειρηματίες στα πανεπιστήμια, που συγχωνεύει και καταργεί τμήματα, που τσακίζει περαιτέρω τα πτυχία.
–Την ανάγκη συσπείρωσης σε φοιτητικούς συλλόγους ενεργούς, ζωντανούς και αγωνιστικούς, κόντρα στο κλίμα αδράνειας και ηττοπάθειας των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ.
–Τη λειτουργία των Διοικητικών Συμβουλίων σε κατεύθυνση αγωνιστική και αντιγραφειοκρατική, για να είναι ουσιαστικά όργανα πάλης στα χέρια των φοιτητών και όχι διακοσμητικά εργαλεία επικύρωσης ψηφισμάτων.
–Την αναγκαιότητα ανασυγκρότησης του φοιτητικού κινήματος σε αγωνιστική αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, τη συμπόρευση των φοιτητών με το λαϊκό-εργατικό κίνημα, ενάντια στην πολιτική της ακρίβειας, της φτώχειας και της ανεργίας, ενάντια στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, στα φιλοπόλεμα ιμπεριαλιστικά σχέδια εμπλοκής της χώρας μας στον πόλεμο και τη μετατροπή της σε ένα απέραντο πολεμικό ορμητήριο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Με ζωντάνια και δραστήριες παρεμβάσεις στις σχολές, με συζητήσεις, αφισοκολλήσεις και μοίρασμα ανακοινώσεων, τα μέλη και οι φίλοι της Φοιτητικής Πορείας όλη αυτή την περίοδο δίνουν τη μάχη των φοιτητικών εκλογών. Η Φοιτητική Πορεία στην Αθήνα προγραμματίζει μάλιστα κεντρική φοιτητική εκδήλωση στον πολιτιστικό χώρο του ΣΗΜΑτος την Πέμπτη 12 Μάη στις 7:00μμ, ενώ αντίστοιχες συζητήσεις προγραμματίζονται και αλλού. Όπως έχουμε ξαναγράψει, για την Φοιτητική Πορεία, οι φοιτητικές εκλογές δεν αποτελούν παρά ένα σκαλοπάτι, ένα μικρό βήμα στην προσπάθεια για την αγωνιστική ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος, για να αποτελέσει μαχητική προφυλακή στους αγώνες του λαού και της εργατικής τάξης.
