Το ΚΚΕ τις προηγούμενες μέρες οργάνωσε καμπάνια με θέμα τα δυο χρόνια από την έναρξη της πανδημίας. Με ομιλίες, συγκεντρώσεις, εκτενή άρθρα, χρονογραφήματα, μίλησε για το ζήτημα της πανδημίας και των δυο χρόνων που πέρασαν, διαπιστώνοντας πως: «Στο όνομα της πανδημίας πέρασαν όσα μέτρα δεν πρόλαβαν στα χρόνια των μνημονίων».
Αυτό ανέφερε ο Κουτσούμπας σε κεντρική ομιλία στην Αθήνα στις 2 Μάρτη. Απέναντι σε αυτή την κυβερνητική επέλαση, το ΚΚΕ ισχυρίζεται πως πρωτοστάτησε στον αγώνα εναντίον της, πως βρέθηκε στην πρώτη γραμμή ενάντια στις κυβερνητικές επιδιώξεις, μπροστάρης στον αγώνα για την υπεράσπιση των λαϊκών δικαιωμάτων.
Να τι λέει ο Κουτσούμπας συνεχίζοντας την ομιλία του:
«Όταν η κυβέρνηση της ΝΔ σήκωσε τη σημαία της «ατομικής ευθύνης», το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η πανδημία, αντιπάλεψε σθεναρά τη λογική που ενοχοποιούσε τον λαό και συγκάλυπτε τις κυβερνητικές και κρατικές ευθύνες. (…)
Όταν οι άλλες πολιτικές δυνάμεις με τις θέσεις και τη στάση τους συντηρούσαν την απελπισία και τον φόβο. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ για να διευκολύνει την κυβέρνηση να επιβάλει σιωπητήριο είπε «θα λογαριαστούμε μετά», το ΚΚΕ έσπασε το σιωπητήριο.(…)
Θυμηθείτε πόση δύναμη πήρε ολόκληρο το εργατικό κίνημα, όταν οι εικόνες της Πρωτομαγιάς από το Σύνταγμα έκαναν το γύρο του κόσμου, αναδεικνύοντας την ανάγκη της οργανωμένης απειθαρχίας απέναντι στην προσπάθεια να επιβληθεί σιωπητήριο με άλλοθι τον κορονοϊό.
Θυμηθείτε πόση ικανοποίηση ένιωσαν χιλιάδες λαού, σαν να ήταν και εκείνοι μέρος της ανθρώπινης αλυσίδας στη συγκέντρωση για τον γιορτασμό του Πολυτεχνείου, όταν -παρά το όργιο της καταστολής- μερικές εκατοντάδες κομμουνιστών κουρέλιασαν στον δρόμο την απαγόρευση της συγκέντρωσης.(…)
Σκεφτείτε αν όλο αυτό το διάστημα δεν υπήρχε αυτή η στάση του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ, άλλων ριζοσπαστικών οργανώσεων και αγωνιστικών μαζικών φορέων κι επικρατούσε η λογική που εκφραζόταν από τα κυβερνητικά στελέχη, ή ακόμα και από βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ…(…)
Είναι βέβαιο ότι όλοι αυτοί οι νόμοι για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, για την απαγόρευση της συνδικαλιστικής δράσης, για την απαγόρευση του απεργιακού δικαιώματος, όχι μόνο θα είχαν εφαρμοστεί, αλλά θα είχαν νομιμοποιηθεί σε ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων, εάν δεν έμπαιναν μπροστά το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ, οι ριζοσπάστες αγωνιστές σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς».
Ποια όμως είναι η πραγματικότητα και πόση σχέση έχει με τους ισχυρισμούς του Κουτσούμπα και της ηγεσίας του ΚΚΕ;
Όσο κι αν ψάξει κανείς σε όλο αυτό το διάστημα της καραντίνας και των κυβερνητικών απαγορεύσεων, όσο και αν ψάξει κανείς στο διάστημα αυτό που επικαλείται ο Κουτσούμπας στην Πρωτομαγιά του 2020, στο Πολυτεχνείο μετά, όσο και αν ψάξει κανείς στο «Ριζοσπάστη», στις ανακοινώσεις και τα δελτία τύπου του ΚΚΕ δε θα βρει ούτε ένα, μα ούτε ένα κάλεσμα για δημόσια διαμαρτυρία. Δε θα βρει ούτε ένα προσκλητήριο αγώνα, δημόσιας διαμαρτυρίας, κινητοποίησης, διαδήλωσης ή συγκέντρωσης. Δε θα βρει κανένα κάλεσμα προς τα μέλη του και προς το λαό για κάποια μαζική κινητοποίηση απέναντι στα «μέτρα που πέρασαν και δεν πρόλαβαν να πάρουν στα χρόνια των μνημονίων» και απέναντι στις φασιστικές απαγορεύσεις των συγκεντρώσεων άνω των τριών ατόμων σε όλη την επικράτεια που εξέδωσε η κυβέρνηση.
Και δε θα βρει, διότι απλά δεν υπάρχει. Δε θα βρει, διότι το ΚΚΕ κήρυξε σιωπητήριο αγώνων. Κήρυξε το «μένουμε σπίτι».
Τόσο στην Πρωτομαγιά του 2020, όσο και στο Πολυτεχνείο την ίδια χρονιά, το ΚΚΕ οργάνωσε μυστικές συγκεντρώσεις μερικών εκατοντάδων μελών που, όπως λέει και ο Κουτσούμπας, «..πόση ικανοποίηση ένιωσαν χιλιάδες λαού, σαν να ήταν και εκείνοι μέρος της ανθρώπινης αλυσίδας στη συγκέντρωση για τον γιορτασμό του Πολυτεχνείου»…
Μόνο που δεν ήταν, γιατί η ηγεσία του ΚΚΕ αρνήθηκε, με βάση το κυβερνητικό αφήγημα -πως οι συγκεντρώσεις διασπείρουν τον ιό- και με βάση τις κυβερνητικές απαγορεύσεις, αρνήθηκε να τους προετοιμάσει, να τους οργανώσει και να τους καλέσει σε μαζικό λαϊκό αγώνα, όπως θα όφειλε ένα κομμουνιστικό κόμμα. Κατά τα άλλα, κάθε μέρα ο «Ριζοσπάστης» βροντοκοπά πως «μόνο ο λαός θα σώσει το λαό»…
Η πέτρα του αναθέματος που σηκώνει το ΚΚΕ να ρίξει στο ΣΥΡΙΖΑ για το «μετά θα λογαριαστούμε» πέφτει και στα δικά του πόδια.
Να τι έγραφε ο Κουτσούμπας σε άρθρο του στα Νέα, στις 21 Νοεμβρίου μετά το Πολυτεχνείο τού 2020.
«Κι όλα αυτά ενώ ήξερε, (η κυβέρνηση) από την Πρωτομαγιά, ότι ο φετινός γιορτασμός, λόγω των ειδικών συνθηκών, δεν θα ήταν μια πορεία χιλιάδων που κατακλύζουν τους δρόμους μέχρι την Αμερικάνικη πρεσβεία, αλλά συμβολικές εκδηλώσεις, με μέτρα προστασίας, σύμφωνα με τις υποδείξεις των υγειονομικών, και αποφυγής μαζικής καθόδου όπως άλλες χρονιές».
Αν αυτό δεν αποτέλεσε τη λογική τού «μετά θα λογαριαστούμε», τότε τι άλλο την αποτελεί;
Αν αυτό δεν αποτέλεσε υιοθέτηση μιας στάσης συμμόρφωσης στις κυβερνητικές υποδείξεις, τότε τι είναι;
Αν αυτό δεν αποτελεί παραδοχή μιας στάσης που απέναντι στον οδοστρωτήρα των αντιλαϊκών μέτρων διευκόλυνε το πέρασμα τους, τότε τι άλλο είναι;
Η αντίδραση απέναντι σε αυτά και σε άλλα αντιλαϊκά μέτρα δεν μπορεί να είναι καμία άλλη, παρά η μαζική κινητοποίηση των λαϊκών δυνάμεων. Η «κινητοποίηση» του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΜέΡΑ25 δια αντιπροσώπων και οι συμβολικές κινητοποιήσεις δεν αποτέλεσαν κίνημα· παρίσταναν το κίνημα και υπονόμευσαν το κίνημα.
Λίγες μέρες μετά το Πολυτεχνείο του 2020, στις 26 Νοεμβρίου, προκηρύχτηκε 24ωρη απεργία από την ΑΔΕΔΥ, το ΕΚΑ και άλλα εργατικά κέντρα και ομοσπονδίες. Και ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα που ελέγχονται από το ΠΑΜΕ. Την προκήρυξαν την απεργία οι ηγεσίες της ΑΔΕΔΥ και του ΕΚΑ, χωρίς ωστόσο να καλέσουν σε συγκέντρωση, πειθαρχώντας στις κυβερνητικές απαγορεύσεις.
Και το ίδιο ακριβώς έπραξαν και τα εκατοντάδες «ταξικά» σωματεία, τα δεκάδες εργατικά κέντρα και οι ομοσπονδίες του υποτιθέμενου ταξικού κινήματος, του ΠΑΜΕ.
Να όμως τι γράφει παραπλανητικά ο «Ριζοσπάστης» πριν από λίγες μέρες (26 Φλεβάρη 2022) στα πλαίσια του πολυσέλιδου αφιερώματος, στο αναλυτικό χρονογράφημα, για τα δυο χρόνια πανδημίας.
«26 Νοέμβρη: Η πρώτη πανεργατική απεργία σε συνθήκες lockdown είναι γεγονός και ακυρώνει τις επιδιώξεις κυβέρνησης – εργοδοσίας να επιβληθεί «σιωπητήριο» για να περάσουν οι αντιδραστικοί σχεδιασμοί τους», …αφήνοντας τον κάθε ανυποψίαστο αναγνώστη να πλανάται πλάνην οικτρά πως και πάλι το ΚΚΕ πρωτοστάτησε στο σπάσιμο του «σιωπητηρίου» και των κυβερνητικών απαγορεύσεων.
Όσο και αν ψάξει κάποιος και πάλι δε θα βρει ούτε μια ανακοίνωση, ούτε ένα κάλεσμα από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ στην απεργιακή συγκέντρωση, στην οποία συμμετείχαν ορισμένες μόνο δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, όπως και το Μ-Λ ΚΚΕ με δημόσιο κάλεσμα.
Οι ίδιες λιγοστές δυνάμεις συμμετείχαν και στις αμέσως επόμενες συγκεντρώσεις των φοιτητών ενάντια στο νόμο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη για την πανεπιστημιακή αστυνομία και άλλες κρίσιμες διατάξεις, κινητοποιήσεις που στη συνέχεια μαζικοποιήθηκαν και έσπασαν στην πράξη τις απαγορεύσεις της κυβέρνησης. Από τις οποίες και πάλι έλειπε το οποιοδήποτε προσκλητήριο και κάλεσμα από τις δυνάμεις του ΚΚΕ-ΜΑΣ, που -και πάλι δια αντιπρόσωπων- παραστάθηκε και πάλι συμβολικά. Και μόνο όταν μαζικοποιήθηκαν οι κινητοποιήσεις και για να μην μείνει έξω από το φοιτητικό κίνημα που αναπτυσσόταν, τότε μόνο θα βρει κανείς δημόσια καλέσματα από το ΚΚΕ, παρά το ότι τα κρούσματα ανέβαιναν και τα υγειονομικά προβλήματα -που στο όνομα τους γίνονταν όλα αυτά- παρέμεναν και χειροτέρευαν.
Για όλο αυτό το φοιτητικό κίνημα, που μετά από ένα χρόνο καταχνιάς, φόβου και ζόφου, επιβολής αστυνομικών και χουντικών μέτρων έβγαλε μαζικά φοιτητές και εργαζόμενους στο δρόμο, ο ριζοσπάστης τώρα, στα εκτενή, πολυσέλιδα αφιερώματα δεν έχει να πει τίποτε. Το μόνο που αναφέρει στο λεπτομερέστατο -κατά τα άλλα- χρονογράφημα είναι:
«11 Γεναρη… (2021) Οι φοιτητές αγανακτούν για τα κλειστά ΑΕΙ σχεδόν ένα χρόνο και τον ίδιο μήνα ξεκινάει καμπάνια του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών με τίτλο: «1 χρόνος κλειστά Πανεπιστήμια… ΩΣ ΕΔΩ! Παίρνουμε τις σπουδές και τις ζωές στα χέρια μας!».
Ούτε μια λέξη για το νόμο, για την πανεπιστημιακή αστυνομία, ούτε μια λέξη για τις αλλεπάλληλες φοιτητικές και εκπαιδευτικές κινητοποιήσεις.
Ούτε μια λέξη -στη συνέχεια- για το περιστατικό του ξυλοδαρμού στη Νέα Σμύρνη και για τις κινητοποιήσεις χιλιάδων ενάντια στην αστυνομική βία και τρομοκρατία.
Πλάι στις συμβιβασμένες ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος, που -όταν έρχεται η ώρα των συνεδρίων και της μάχης της καρέκλας- το ΚΚΕ τις καταγγέλλει ως «συνδικαλιστικές μαφίες» και διαρρηγνύει τα ιμάτια του, πλάι σε αυτές και μαζί με αυτές, κράτησε την ίδια στάση της αφωνίας και της παραλυσίας του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Κράτησαν από κοινού την ίδια στάση στην απεργία τής 26ης Νοέμβρη.
Κράτησαν την ίδια στάση απέναντι στον κρατικό προϋπολογισμό του 2021, χωρίς ούτε μια στάση εργασίας.
Κράτησαν την ίδια στάση όλες μαζί αυτές οι δυνάμεις, πριν από τρεις μήνες, απέναντι στον κρατικό προϋπολογισμό του 2022. Με την τεράστια ακρίβεια που τσακίζει τα λαϊκά νοικοκυριά, που συνθλίβει τα εισοδήματα των εργαζομένων και με έναν προϋπολογισμό φορολεηλασίας, αρνήθηκαν και πάλι από κοινού αυτές οι δυνάμεις να οργανώσουν απεργία· ούτε καν μια στάση εργασίας.
Από κοινού αυτές οι δυνάμεις έσπευσαν να ακυρώσουν την προγραμματισμένη από τους ίδιους απεργία ενάντια στο νόμο Χατζηδάκη στις 3 Ιούνη του 2021 για να συνενωθούν με τη «συνδικαλιστική μαφία» της ΓΣΕΕ στις 10 Ιούνη, την ώρα μάλιστα που κραύγαζαν για κλιμάκωση των απεργιακών κινητοποιήσεων και για τη «μητέρα των μαχών».
Οι δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ μπορεί να έχουν αναγορεύσει τον επιζήμιο διασπαστισμό σε υπέρτατη αρχή στο εργατικό κίνημα, τεμαχίζοντας τις δυνάμεις και αποδυναμώνοντας την ενότητα και την ισχύ του, οδεύοντας σε χωριστές πλατείες και χωριστές συγκεντρώσεις, επέδειξαν όμως πολιτική σύμπνοιας και ενότητας στην επιβολή αγωνιστικής και απεργιακής παραλυσίας.
Η ηγεσία του ΚΚΕ τώρα -κατά την προσφιλή της τακτική- ξαναγράφει την ιστορία και -απέναντι στους ανυποψίαστους- φιλοτεχνεί ένα αγωνιστικό προσωπείο στηριγμένο στην εξαπάτηση και τη διαστρέβλωση των γεγονότων και της πραγματικότητας.
Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη.
Η πραγματικότητα είναι πως, σε κάθε κρίσιμη για το αστικό σύστημα στιγμή, η ηγεσία του ΚΚΕ αποτελεί δεκανίκι του. Με βροντώδη «αγωνιστική» φρασεολογία, με ψευτοεπαναστατική και «αντικαπιταλιστική» λογοκοπία, με ανούσιες κομματικές συγκεντρώσεις και παρελάσεις αγωνιστικής γυμναστικής, χωρίς αντίκτυπο και χωρίς προϋποθέσεις πραγματικά μαζικής κίνησης εργαζομένων και με γραμμή που δεν διαμορφώνει όρους αντιπαράθεσης αλλά πυρόσβεσης των αγωνιστικών δυνατοτήτων, η ηγεσία του ΚΚΕ -διαχρονικά- διευκολύνει την πολιτική των αστικών κυβερνήσεων σε κάθε κρίσιμη στιγμή.
Μήπως αυτό δεν έπραξε στην κρίσιμη στιγμή των μνημονίων, όταν αρνούνταν τον αντιμνημονιακό αγώνα, επιτρέποντας στο ΣΥΡΙΖΑ να τον αξιοποιήσει και να αναρριχηθεί στην εξουσία προς όφελος των «μονοπωλίων» που κατά τα άλλα το ΚΚΕ καταπολεμά;
Μήπως αυτό δεν έγινε στην κρίση του προσφυγικού, όταν ο Κουτσούμπας έβλεπε «ασύμμετρες απειλές» προσφύγων, αναπαράγοντας την ίδια ακριβώς τοποθέτηση και φρασεολογία με την κυβέρνηση;
Μήπως αυτό δεν σηματοδοτεί η άρνηση του αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία και η συγκάλυψη του πραγματικού ρόλου των αστικών κυβερνήσεων;
Μήπως αυτή η στάση τού «μετά θα λογαριαστούμε» κατά την κρίσιμη στιγμή των κυβερνητικών απαγορεύσεων στην πανδημία δεν διευκόλυνε την κυβέρνηση στο σαρωτικό πέρασμα βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων;
Ακόμη και στις πρόσφατες πυρκαγιές που κατέκαψαν την βόρεια Εύβοια, την ώρα που οι σκηνές της επίγειας κόλασης και αποκάλυψης αποκάλυπταν μαζί και τις τεράστιες εγκληματικές κυβερνητικές ευθύνες, ο Κουτσούμπας δήλωνε πυροσβεστικά:
«Αυτό που αυτή τη στιγμή επείγει είναι να διατεθεί η κάθε δυνατότητα, είτε σε εναέρια μέσα είτε σε επίγεια μέσα, να έρθουν εδώ, να έρθουν εκεί που βρίσκονται οι πυρκαγιές και ο κόσμος χάνει την περιουσία του, χάνονται ζωές, κινδυνεύει έτσι κι αλλιώς το περιβάλλον. Άρα λοιπόν, αυτό είναι το κύριο ζήτημα αυτή τη στιγμή. Και μετά θα λογαριαστούμε…», διευκολύνοντας την κυβέρνηση, επαναλαμβάνοντας ατόφια την κυβερνητική γραμμή σε κάθε τέτοια περίσταση, πως τώρα δεν είναι η «ώρα των ευθυνών», τώρα είναι η «ώρα της μάχης».
