“Ξεπερνώντας τα πλήγματα που της προκάλεσαν οι διαφόρων ειδών αποχωρήσεις, η διαπάλη αντίθετων ρευμάτων στις γραμμές της που επηρεαζόμενα είτε από ρεφορμιστικές είτε από μεταμοντέρνες απόψεις, πατώντας πάνω σε πραγματικές αδυναμίες και κενά, οδήγησαν την νΚΑ σε κρίση, την οδήγησαν στα όρια της ύπαρξης (οι σημ. δικές μας). Αυτή την περίοδο την αφήνουμε οριστικά πίσω μας.” (Α. Δραγανίγος, τοποθέτηση εκ μέρους της ΠΕ του ΝΑΡ στο συνέδριο)
Όσο και αν στις θέσεις, στην απόφαση και στις τοποθετήσεις, η νΚΑ εμφανίζεται “ανασυγκροτημένη”, “με πρωταγωνιστικό ρόλο” που θα “επανανακαλύψει τον κομμουνισμό” και που ετοιμάζεται μαζί με το ΝΑΡ να φτιάξει το νέο κομμουνιστικό κόμμα, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Η κρίση, η οποία ξέσπασε στον “αντικαπιταλιστικό χώρο”, στο ΝΑΡ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την περίοδο του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει ξεπεραστεί, όσο κι αν ο Α. Δραγανίγος κήρυξε το τέλος της. Είναι μόνιμη και μάλιστα βαθαίνει. Το ΝΑΡ και αντίστοιχα η νΚΑ περάσαν 2 διασπάσεις τα προηγούμενα χρόνια, ενώ σημειώθηκαν και μαζικές αποχωρήσεις μελών, που με βάση τα λόγια του καθοδηγητικού στελέχους του ΝΑΡ, οδήγησαν τη νΚΑ στα “όρια της ύπαρξής της”! Η ομολογία αυτή αποδεικνύει το βάθος του προβλήματος. Ωστόσο, τι κόμμα θα φτιάξει η νΚΑ, τι “ανώτερη συγκρότηση” θα αποκτήσει, όταν μετά από το υποτιθέμενο ξεπέρασμα της κρίσης, αλλά και το υποτιθέμενο ξεσκαρτάρισμα των γραμμών της, τελικά, την Πολιτική Απόφαση του 5ου συνεδρίου υπερψηφίζει το….68% των συνέδρων; (ανακοίνωση νΚΑ για την ολοκλήρωση του 5ου συνεδρίου της)
Το γεγονός ότι ένα μεγάλο κομμάτι των θέσεων αφιερώνεται στην ανάγκη αυτοτελούς παρουσίας της νΚΑ είτε στο κίνημα, είτε στα μέτωπα, η συνεχής αναφορά στο νέο κομμουνιστικό κόμμα που θα φτιαχτεί κλπ, αναδεικνύει την ανάγκη της να πάψει να γίνεται ουρά στα μετωπικά σχήματα στα οποία βρίσκεται. Όμως, το βασικό είναι οι ιδεολογικές και πολιτικές θέσεις με τις οποίες πορεύεται. Από αυτήν την άποψη, είναι φανερό ότι το γενικό ιδεολογικό-πολιτικό πελάγωμα, η λαθεμένη στάση απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και απέναντι στα άλλα ρεύματα που αναφέρονται στην Αριστερά και το κίνημα, αναπαράγουν τα ερωτήματα, τις αντιθέσεις και τελικά την κρίση μέσα στη νΚΑ.
Ας μπούμε, ωστόσο, στην ουσία των ζητημάτων.
Για τα διεθνή ζητήματα
Ομολογία της χρεοκοπίας της θεωρίας του “ολοκληρωτικού καπιταλισμού”
Μία βασική ιδεολογική θέση του ΝΑΡ/νΚΑ είναι η θεωρία του “ολοκληρωτικού καπιταλισμού”. Αυτή η θεωρία ήρθε για να αντιπαρατεθεί με το λενινιστικό σχήμα ανάλυσης του ιμπεριαλισμού. Σύμφωνα με το τελευταίο, 6-7 ιμπεριαλιστικές αστικές τάξεις κυριαρχούν πάνω στις υπόλοιπες και εξαρτημένες από αυτές, ξαναμοιράζουν συνεχώς τις σφαίρες επιρροής στον πλανήτη, κάνουν μεταξύ τους εμπορικούς-οικονομικούς και θερμούς πολέμους, όταν χρειάζεται και παγκόσμιους. Οι συμφωνίες και οι ενώσεις τους δεν είναι παρά προσωρινές και προετοιμάζουν τις νέες συγκρούσεις.
Τη δεκαετία του 1990, η ιμπεριαλιστική και αστική προπαγάνδα, με τη φόρα που είχαν μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, μίλησαν για τη γη-πλανητικό χωριό, το στάδιο της “παγκοσμιοποίησης”, στην οποία “η ιστορία τελείωσε” και τώρα ειρηνικά οι χώρες του πλανήτη ενωμένες θα αναπτύσσονται. Επηρεαζόμενο από αυτήν την τεράστια ιδεολογική πίεση, το ΝΑΡ εισήγαγε τη θεωρία του “ολοκληρωτικού καπιταλισμού”, κήρυξε “χρεοκοπημένο” το λενινιστικό σχήμα ανάλυσης της πραγματικότητας και μίλησε για το “διεθνές πλέγμα κεφαλαίου”. Σύμφωνα με αυτό, λίγο-πολύ, τώρα βρισκόμαστε ένα στάδιο ακόμα παραπάνω από τον ιμπεριαλισμό, στο στάδιο του “ολοκληρωτικού καπιταλισμού”, όπου το κεφάλαιο όλων των χωρών ενοποιείται, απεδαφικοποιείται, παγκοσμιοποιείται και από κοινού εκμεταλλεύεται τους λαούς. Το κύριο είναι, δηλαδή πλέον, η συνεργασία και η συγχώνευση των ιμπεριαλιστών και των κεφαλαιοκρατών και όχι η σύγκρουση τους. Μια τέτοια ανάλυση βέβαια, σβήνει την ύπαρξη ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και το συνακόλουθο πολεμικό κίνδυνο που παράγουν αυτές, καθώς και την αντίθεση ιμπεριαλισμός-λαοί.
Τόσα χρόνια μετά, θεωρούμε ότι η ιστορία έβγαλε με οδυνηρό τρόπο τα πορίσματά της. Καμιά ένωση κεφαλαίου δεν υπήρξε ανάμεσα στις 6-7 χώρες και τις υπόλοιπες αδύναμες του πλανήτη, ο οποίος λεηλατείται πρώτα και κύρια από αυτές τις κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Κανένα “διεθνές πλέγμα κεφαλαίου” δεν υφίσταται σήμερα. Αντίθετα, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις έχουν οξυνθεί στο έπακρο. Οι ΗΠΑ τυχοδιωκτικά, διακηρύττουν ανοιχτά την πολεμική τους προετοιμασία απέναντι στην Κίνα και τη Ρωσία, μπροστά στον κίνδυνο να χάσουν την πρωτοκαθεδρία από την ιμπεριαλιστική Κίνα. Φτιάχνουν την AUKUS (ουσιαστικά μια στρατιωτική συμμαχία) με τη Μεγ. Βρετανία και την Αυστραλία, δίνοντας για πρώτη φορά πυρηνικό εξοπλισμό σε άλλη χώρα, με προφανή στόχο την Κίνα. Κινητοποιούν σε αυτά τα πλαίσια τη συμμαχία Quad (ΗΠΑ, Αυστραλία, Ινδία, Ιαπωνία) με τον ίδιο στόχο. Από την άλλη, η Κίνα και η Ρωσία κινητοποιούν τον Οργανισμό της Σαγκάης, το λεγόμενο και “ασιατικό ΝΑΤΟ”. Η ΕΕ περνάει αγιάτρευτη κρίση. Η Γαλλία θεωρεί το ΝΑΤΟ, “εγκεφαλικά νεκρό” και κάνει τις δικές τις πολεμικές προετοιμασίες. Η κατάσταση στην Ουκρανία με την αντιπαράθεση ΗΠΑ-Ρωσίας είναι ξανά κρίσιμη. Η Μ. Ανατολή και η Βόρεια Αφρική είναι μόνιμα σε αναταραχή. Με λίγα λόγια, βρισκόμαστε μάλλον στην πιο εύφλεκτη φάση από την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, με τις πολεμικές ιαχές εκατέρωθεν να μας θυμίζουν εκείνες τις δεκαετίες, ενώ ξανατίθεται στο τραπέζι μέχρι και ο πυρηνικός αλληλοεκβιασμός. Αυτές οι αντιθέσεις και τα γεγονότα κάνουν επιτακτική την ανάγκη για την ανάπτυξη ενός κινήματος των λαών απέναντι στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό, για την ειρήνη στην περιοχή μας και παγκόσμια.
Ωστόσο, όσο κι αν ψάξει κανείς στην ανάλυση της διεθνούς κατάστασης της Πολιτικής Απόφασης της νΚΑ, δε θα βρει αναφορά στην μεγάλη πλειοψηφία αυτών των παραπάνω γεγονότων, αν και αποτελούν την κύρια πλευρά στην διεθνή-παγκόσμια κατάσταση! Η δειλή, στρεβλή και πολύ σύντομη αναφορά σε αυτά τα ζητήματα, όχι μόνο δεν αλλάζει την ουσία, αλλά αντίθετα αποδεικνύει ότι η νΚΑ φλυαρεί, αναφέρεται σε μια σειρά ζητημάτων, αλλά αποφεύγει να μιλήσει ουσιαστικά για αυτά τα πολύ κρίσιμα και σημαντικά γεγονότα της περιόδου. Αποφεύγει δηλαδή να υπογραμμίσει ως κύριο της διεθνούς κατάστασης τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τον πολεμικό κίνδυνο που παράγουν. Ο λόγος, προφανής: αυτή η πραγματικότητα κάνει σκόνη την ανάλυση του “ολοκληρωτικού καπιταλισμού”, του “διεθνούς πλέγματος κεφαλαίου” και της παγκοσμιοποίησης του. Το χειρότερο είναι, όμως, ότι οι φράσεις για “αντιπολεμικό μέτωπο” χωρίς την αναγνώριση αυτής της πραγματικότητας και των κινδύνων της, είναι πουκάμισο αδειανό. “Αντιπολεμικό μέτωπο” χωρίς την ουσιαστική αναγνώριση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και των πολεμικών κινδύνων που απορρέουν από την όξυνση τους, δεν μπορεί να συγκροτηθεί. Αντίθετα, η συγκάλυψη, ή έστω η υποτίμηση αυτών των αντιθέσεων και των γεγονότων οδηγούν στον εξωραϊσμό του ιμπεριαλιστικού συστήματος, που κύριο χαρακτηριστικό του είναι οι συγκρούσεις για το ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής και το αναπόφευκτο των πολέμων.
Ακόμα περισσότερο, τη στιγμή λοιπόν που υπερασπίζονται σαν κόρη οφθαλμού τη θεωρία του “ολοκληρωτικού καπιταλισμού”, γράφουν τα παρακάτω: “…πριν ακόμη και την πανδημία, ορθώνονταν δύο κύριες γραμμές/τάσεις για το μέλλον του παγκόσμιου καπιταλισμού: Από την μία η περαιτέρω παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου, των εμπορικών και χρηματοοικονομικών του ροών μέσω των διεθνών θεσμών του, και από την άλλη η προσωρινή επιστροφή στο εθνικό κρατικό έδαφος για συμμετοχή στην διεθνή αρένα αποκλειστικά με βάση την «εθνική δύναμη»…”.
Η “επιστροφή στο εθνικό κρατικό έδαφος” πάει κόντρα στη θεωρία του “ολοκληρωτικού καπιταλισμού” και του “διεθνούς πλέγματος κεφαλαίου”, την οποία κλείνουν σε όλες τις πτώσεις οι καθοδηγητές της νΚΑ. Μάλλον, ως μια έμμεση, ψιθυριστή ομολογία της χρεοκοπίας αυτής της θεωρίας μπορεί να εκληφθεί το παραπάνω απόσπασμα.
Για την εσωτερική κατάσταση
Η άρνηση της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και η “γεωπολιτική αναβάθμιση” της ελληνικής αστικής τάξης
Η ελληνική μεγαλοαστική τάξη βρίσκεται αρκετά πιεσμένη από την γενική οικονομική κρίση, τη ζοφερή κατάσταση της πανδημίας και ιδιαίτερα από την πίεση του τούρκικου επεκτατισμού. Απέναντι σε αυτά, και ειδικά απέναντι στον τελευταίο παράγοντα, η ελληνική ολιγαρχία κάνει αυτό που ξέρει από καταβολής της: για να εξασφαλίσει την αντιδραστική κυριαρχία της πάνω στο λαό, εναποθέτει τις ελπίδες της, τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και την ίδια την άμυνά της στον ιμπεριαλισμό. Για να καλύψει αυτή την υποτελή στάση της, καλλιεργεί νέα παραμύθια, για το “φως στο τούνελ” που θα έρθει μετά την πανδημία και για την “αναβάθμιση” της που έρχεται με τις συμφωνίες με ΗΠΑ και Γαλλία. Η νΚΑ, σε συμφωνία με το ΚΚΕ, τον κλασικό τροτσκισμό, την αναρχία και ουσιαστικά με την ιμπεριαλιστική και αστική προπαγάνδα, λέει το ίδιο!
Γράφει: “…Από τη μία, η επιθετική διαχείριση και εμβάθυνση του μνημονιακού κεκτημένου, με στόχο τα περαιτέρω πλήγματα στην εργατική τάξη και την εμβάθυνση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, αφετέρου η προσπάθεια να καλύψει το χαμένο έδαφος της προηγούμενης περιόδου, μέσα από τηνγεωπολιτική της αναβάθμιση, με βαθύτερη πρόσδεση σε ΝΑΤΟ- Η.Π.Α. προκειμένου να παίξει ρόλο ρυθμιστή στην ευρύτερη περιοχή…”(οι σημ.της νΚΑ). Μάλιστα, μαθαίνουμε ότι η μεγαλοαστική τάξη διεκδικεί και ρόλο…ρυθμιστή! Θα ήταν αστεία τα πράγματα, αν δεν ήταν σοβαρά κι αν δεν συζητούσαμε, εκτός των άλλων, και για τους πολεμικούς κινδύνους στους οποίους εμπλέκεται η χώρα.
Το κύριο χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας είναι η ολόπλευρη εξάρτησή της από τον ιμπεριαλισμό. Αυτό φάνηκε ιδιαίτερα στα χρόνια των μνημονίων. Η καταστροφή και αυτής της υπάρχουσας ελαφράς βιομηχανίας(βαριά δεν υπήρξε ποτέ), η καταστροφή της ντόπιας παραγωγής, το ξεπούλημα κυρίως στο ξένο και στο ντόπιο κεφάλαιο όχι μόνο των βασικών, αλλά όλων των δομών της χώρας. Λιμάνια, αεροδρόμια, τραίνα, ναυπηγεία, κερδοφόρες δημόσιες δομές παραδίδονται “μπιρ παρά” στο ξένο κεφάλαιο. Το ελληνικό κοινοβούλιο δεν μπορεί να ψηφίσει προϋπολογισμό αν δεν εγκριθεί πρώτα από την ΕΕ. Το πολιτικό προσωπικό της μεγαλοαστικής τάξης βαράει προσοχή στις ξένες πρεσβείες. Ο τοποτηρητής, πρώην αμερικανός πρέσβης, Πάιατ, θεωρεί τη χώρα “μεντεσέ” των αμερικανικών συμφερόντων (και όχι…περιφερειακό ρυθμιστή!). Όλη η χώρα είναι γεμάτη από αμερικανονατοϊκές στρατιωτικές βάσεις. Η πρόσφατη συμφωνία με τις ΗΠΑ, ανανεώνει για 5 χρόνια τις στρατιωτικές βάσεις και τις πολλαπλασιάζει. Όλη η χώρα γίνεται στρατιωτικός στόχος, αφού παραδίδεται στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τις στρατιωτικές ανάγκες του, για την σύγκρουσή του με τον ρώσικο ιμπεριαλισμό. Με τον «Νόμο περί Άμυνας και Διακοινοβουλευτικής Εταιρικής Σχέσης ΗΠΑ – Ελλάδας 2021», η Ελλάδα αναγκάζεται να αγοράζει το “πλεονάζον(!)στρατιωτικό υλικό του αμερικανικού στρατού”! Τα απούλητα όπλα δηλαδή! Η συμφωνία με τη Γαλλία κάνει την Ελλάδα, νεροκουβαλητή του γαλλικού ιμπεριαλισμού στις πολεμικές του εκστρατείες στην Κεντρική Αφρική. Φεσώνει τον ελληνικό λαό με εξοπλισμούς, άσχετους με την άμυνα της χώρας. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, ο τούρκικος επεκτατισμός ζητά αλλαγή συνόρων, γκριζάρει το μισό Αιγαίο, αμφισβητεί την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας, ενώ ετοιμάζεται να επιβάλλει την οριστική διχοτόμηση της Κύπρου. Η ελληνική ολιγαρχία σφιχταγγαλιάζεται στους ξένους προστάτες της, παραδίδοντας, κυριολεκτικά όλη τη χώρα σε αυτούς, για να περισώσει ό,τι μπορεί. Και αυτήν την προδοτική στάση της, την βαφτίζει αναβάθμιση.
Σε αυτά τα πλαίσια, βέβαια, «αναβάθμιση» μπορεί να έρθει, κάτω από την άμεση καθοδήγηση των ιμπεριαλιστών, εφόσον αυτοί θελήσουν να χρησιμοποιήσουν την Ελλάδα, τυχοδιωκτικά, για τους δικούς τους σκοπούς. Αλλά, μιας τέτοιας κοπής, αναβάθμιση, καμία σχέση δεν έχει με την ανάγνωση της αστικής τάξης της χώρας μας ως..ρυθμιστή της Ανατολικής Μεσογείου ή ως «ανεξάρτητης» και «ιμπεριαλιστικής», που λίγο πολύ μοιράζει τις σφαίρες επιρροής μαζί με τους (πραγματικούς) ιμπεριαλιστές.
Η πραγματικότητα βοά. Ο λαός για να ζήσει καλύτερα στο σήμερα και για να χτίσει μια άλλη προοπτική πρέπει να οικοδομήσει ένα παλλαϊκό αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο, απέναντι στην διπλή κυριαρχία του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας ολιγαρχίας, πρέπει να θέσει ψηλά τον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία, απέναντι στην παραπάνω κατάσταση.
Δυστυχώς για την πραγματικότητα, η νΚΑ διαφωνεί. Τα παραπάνω κύρια αυτά γεγονότα και χαρακτηριστικά της εσωτερικής κατάστασης δεν θα βρεθούν στο αντίστοιχο κομμάτι της Πολιτικής Απόφασης του 5ου συνεδρίου της νΚΑ! Γιατί για την νΚΑ υπάρχει μια “ανεξάρτητη” ή και “ιμπεριαλιστική” ελληνική αστική τάξη και Ελλάδα, η οποία τώρα “αναβαθμίζεται”! Κάτω από αυτές τις αναλύσεις της δεν υπάρχει οικονομική καθυστέρηση και καταστροφή, εξάρτηση και κυριαρχία του ξένου ιμπεριαλισμού. Βγάζουν λάδι την κυριαρχία του ξένου παράγοντα, του ιμπεριαλισμού. Για αυτό δεν υφίσταται και ανάγκη αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία. Και για να υποστηριχθεί αυτή η λαθεμένη θέση, θα πρέπει, στην καλύτερη, να διαστρεβλωθούν τα γεγονότα, ή στη χειρότερη, να αποσιωπηθούν!
Ειδικά αυτήν την περίοδο, δεν υπάρχει καλύτερος εξωραϊσμός του καθεστώτος της εξάρτησης και της υποτέλειας από την θεωρία της «ανεξάρτητης και ιμπεριαλιστικής» Ελλάδας που σε αυτά τα πλαίσια θα γίνει «περιφερειακός ρυθμιστής». Δεν υπάρχει καλύτερη υπηρεσία στον ιμπεριαλισμό από το να αρνείται κανείς την κυριαρχία του στην Ελλάδα, τη στιγμή που αυτός διαλύει ή εκμεταλλεύεται την πλειοψηφία των δομών της χώρας, ενώ χρησιμοποιεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα στα πλαίσια του παζαριού του με τον τούρκικο επεκτατισμό.
“Αντικαπιταλιστικό” πρόγραμμα πάλης: απογείωση των αυταπατών
Το (πρώην) “μεταβατικό” ή (νυν)“αντικαπιταλιστικό” πρόγραμμα είναι επίσης στο DNA της νΚΑ, του ΝΑΡ και του “αντικαπιταλιστικού χώρου”. Αυτό είναι διαχρονικά η άμεση πολιτική πρόταση του χώρου αυτού. Ευθύς εξαρχής να πούμε ότι ο συνεχής τονισμός των καθοδηγητών της νΚΑ ότι αυτό το πρόγραμμα θα υλοποιηθεί από τους αγώνες και ότι δεν απευθύνεται στην κυβέρνηση, είναι άσχετος με το βασικό ζήτημα: τελικά η νΚΑ καλεί το λαό να το παλέψει σήμερα και άρα τα αιτήματα στα οποία θα αναφερθούμε να υλοποιηθούν από και εντός του καπιταλιστικού συστήματος.
Ας τα δούμε πιο συγκεκριμένα:
-“…ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΝΔ…”
– “…διαγραφή του χρέους”
– “…Κανένα άδειο σπίτι όσο υπάρχουν άστεγοι! Για ένα νέο δημόσιο πρόγραμμα εργατικής κατοικίας υπό εργατικό έλεγχο”
– “Εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση όλων των εταιρειών που “διασώζονται” με κρατικό χρήμα, των τραπεζών, και όλων των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας και λειτουργία τους με εργατικό-κοινωνικό έλεγχο”
– “Για τη διάλυση των ΜΑΤ, ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ, τον αφοπλισμό της αστυνομίας στις διαδηλώσεις και την ριζική μείωση της χρηματοδότησης για την καταστολή”
– “Για την απελευθέρωση της αγροτικής παραγωγής από το κεφάλαιο και τον εφιάλτη των γενετικά τροποποιημένων προϊόντων. Για ένα διαφορετικό μοντέλο αγροτικής παραγωγής και διατροφής με βάση τις σύγχρονες ανάγκες.”
-Απελευθερωτική παιδεία και ανάπτυξη της επιστήμης για τις κοινωνικές ανάγκες!
(βλ. Θέσεις του ΚΣ της νΚΑ για το 5ο συνέδριο και την Πολιτική Απόφαση)
Όσον αφορά το σύνθημα της “ανατροπής της κυβέρνησης”: Είναι, στην παρούσα φάση, ολοφάνερο ότι καμιά κυβέρνηση στα πλαίσια της εξάρτησης και του καπιταλισμού δεν μπορεί να ασκήσει μια άλλη πολιτική πέρα από αυτή που ορίζει ο ιμπεριαλισμός και η ολιγαρχία. Πέραν δηλαδή από αυτή που ορίζουν αυτοί που έχουν την πραγματική εξουσία, τα μεγάλα μέσα παραγωγής, το κράτος. Η νΚΑ λέει ότι ανατρέπει και αυτή και οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση, χωρίς να έχει κυβερνητικές αυταπάτες, αλλά τότε τι νόημα έχει η προβολή αυτού του συνθήματος; Σε τι διευκολύνει την πάλη του λαού του να παλεύει για να ανατρέπει το διαχειριστή (και όχι την πολιτική); Βέβαια, άσχετα με το τι επιδιώκει η νΚΑ, το σύνθημα αυτό, σε συνθήκες προεκλογικές και ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ, μετατρέπεται ακριβώς σε σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ (ξανά) και των αυταπατών του “να ψηφίσω έστω ΣΥΡΙΖΑ, για να φύγει η ΝΔ”.
Δεύτερον, ο ιμπεριαλισμός και η ντόπια ολιγαρχία έχουν την εξουσία. Έχουν το κράτος τους, τους νόμους τους, τα δικαστήρια, την αστυνομία, το στρατό, με μια λέξη, την εξουσία. Πώς γίνεται αυτό το κράτος, σήμερα, ΠΡΙΝ την ανατροπή του, να εφαρμόσει με φιλολαϊκούς όρους τη “διαγραφή του χρέους” ή ακόμα περισσότερο τις “κρατικοποιήσεις”; Ή πώς μπορεί να γίνει “εργατικός” και “κοινωνικός” “έλεγχος” των βασικών δομών της οικονομίας, πριν την επαναστατική ανατροπή του καθεστώτος στο οποίο ζούμε; Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε όμως, ότι δεν είναι απλά ουτοπία να θεωρείς ότι μπορούν να εφαρμοστούν αυτά τα φιλολαϊκά μέτρα σήμερα, αλλά αποτελούν ένα συνεκτικό πρόγραμμα σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος. Διαγραφή χρεών, κουρέματα κλπ, προτείνουν κατά καιρούς διάφοροι αστικοί και ιμπεριαλιστικοί κύκλοι για τους δικούς τους λόγους. Πολλές φορές τα συνοδεύουν με..μνημόνια, όπως εδώ με το κούρεμα του χρέους και το PSI το 2012. Με το ίδιο σκεπτικό, οι κρατικοποιήσεις του αστικού κράτους, δεν αμφισβητούν την ταξική ουσία και πολιτική του, ούτε την τάξη που έχει την εξουσία. Μια χαρά γίνονται, όταν η ολιγαρχία θέλει να σώσει χρεωμένες επιχειρήσεις(μετακυλίοντας έτσι το χρέος τους στο λαό) ή και σε άλλες περιπτώσεις. Ο “εργατικός-κοινωνικός έλεγχος”, στα πλαίσια αυτά, δεν μπορεί να υπάρξει. Ωστόσο, μια καρικατούρα τέτοιου, αποτελεί η “συνδιοίκηση” με “συμμετοχή εργαζομένων στη διοίκηση”, όπως πήγε να κάνει το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 1980, για να σπείρει αυταπάτες. Μόνο τέτοιας ποιότητας μπορεί να είναι ο “εργατικός έλεγχος” στα πλαίσια της κυριαρχίας του αστικού κράτους.
Τρίτον, εδώ έχουμε βέβαια απογείωση των αυταπατών. Η νΚΑ παλεύει στο σήμερα, ώστε το αστικό κράτος να δεχτεί τον…(κρατηθείτε!) αφοπλισμό του και τη διάλυση του κατασταλτικού τμήματός του! Σε επόμενο σημείο, αλλά με το ίδιο σκεπτικό, όσον αφορά την αγροτική παραγωγή, η νΚΑ φαντάζεται ότι σε αυτή δε θα υπάρχει το κεφάλαιο, αλλά ένα άλλο μοντέλο με βάση τις σύγχρονες ανάγκες, στα πλαίσια, όμως, του κεφαλαιοκρατικού συστήματος! Αντίστοιχα, ονειρεύεται μια απελευθερωτική παιδεία και ανάπτυξη της επιστήμης…για τις κοινωνικές ανάγκες…στα πλαίσια του κεφαλαιοκρατικού συστήματος!
Το βασικό ζήτημα είναι το εξής: αν όλα αυτά μπορούν να ικανοποιηθούν από το αστικό κράτος, στα πλαίσια της κυριαρχίας του, με τα μέσα παραγωγής στην ολιγαρχία και τον ιμπεριαλισμό, τότε μάλλον δεν χρειάζεται η επαναστατική ανατροπή. Αν μπορούμε να έχουμε έναν φιλολαϊκό καπιταλισμό με κρατικές τράπεζες και δομές που θα τις ελέγχει ο λαός και όχι οι καπιταλιστές, με διαγραμμένο το χρέος, με εργατικό έλεγχο στην παραγωγή και αγροτική παραγωγή χωρίς το κεφάλαιο, με την αστυνομία να έχει παραδώσει τα όπλα, τότε μάλλον δε χρειαζόμαστε το βίαιο τσάκισμα του αστικού κράτους για να φέρουμε τον σοσιαλισμό.
Όσον αφορά, έναν ορθό πολιτικό προσανατολισμό: στο σήμερα, είναι αναγκαία η πάλη για τη βελτίωση ή τη μη χειροτέρευση της θέσης του λαού. Για την υπεράσπιση και επανάκτηση των λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Χωρίς αυταπάτες, ότι μπορεί να ασκηθεί συνολικά μια φιλολαϊκή πολιτική εντός του καπιταλιστικού συστήματος, είτε από άλλο διαχειριστή, είτε από άλλο μοντέλο καπιταλισμού. Σαν αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα για την επαναστατική ανατροπή του, που προετοιμάζεται στις μάχες του σήμερα.
Για τη γραμμή αυτή της νΚΑ/ΝΑΡ, να σημειώσουμε ότι ούτε νέα είναι, ούτε αντικαπιταλιστική. Είναι η κανονικότατη αναπαραγωγή της ρεβιζιονιστικής αντεπαναστατικής γραμμής, του, μετά το 1956, ΚΚΕ και του ευρωκομμουνιστικού ρεύματος που “πάλευαν για την ειρηνική, σταδιακή μετεξέλιξη του καπιταλισμού σε σοσιαλισμό”, προδίδοντας τις επαναστατικές αρχές.
Είναι εκείνη η γραμμή που οδήγησε τη νΚΑ, το ΝΑΡ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο να γίνουν ουρά του ΣΥΡΙΖΑ. Στις κοινές επιτροπές για το χρέος με τον ΣΥΡΙΖΑ, στις συγκεντρώσεις στήριξης της “εθνικής διαπραγμάτευσης” του ΣΥΡΙΖΑ, στις κοινές επιτροπές για το ΟΧΙ και στην απάτη του δημοψηφίσματος. Στην απόσυρση στην πρώτη φάση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ του συνθήματος “κάτω η κυβέρνηση”. Αυτή ήταν τότε η προσφορά τους στο λαϊκό κίνημα, όσο κι αν τώρα προσπαθούν να τα ξεχάσουν ή να τα ρίξουν αλλού.
Κλείνοντας, εμείς τονίζουμε ότι μπορεί τώρα η ιστορία να έκρινε τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι δυνάμεις που αναφέρονται στο λαϊκό κίνημα, όπως και η νΚΑ, είναι, τώρα, απέναντι του. Όμως, το σύνολο της ρεφορμιστική γραμμής που τότε την οδήγησε στο να βάζει πλάτες στο ΣΥΡΙΖΑ, παραμένει αναλλοίωτη, συνεχίζοντας να σπέρνει αυταπάτες στους νέους αγωνιστές.
Γιώργος Ράπτης
στέλεχος της Πορείας
