Απορρίπτουν την επαναστατική γραμμή σοσιαλιστικής οικοδόμησης του Μάο υμνολογούν τη γραμμή καπιταλιστικής παλινόρθωσης του Τενγκ Χσιάοπινγκ
και υπερθεματίζουν σε εγκώμια της «καινοτόμας» σκέψης του Σι Τζιπίνγκ
Συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚ Κίνας έλαβε χώρα από τις 6 έως τις 10 Νοέμβρη στο Πεκίνο. Ήταν η 6η ολομέλεια της 19ης Κεντρικής Επιτροπής η οποία ενέκρινε κείμενο που αφορούσε την ανασκόπηση της ιστορίας του κόμματος.
Οι προηγούμενες εκδοχές της ιστορικής διαδρομής του ΚΚ Κίνας είχαν εκδοθεί: Η πρώτη το 1945, επί ηγεσίας Μάο Τσετούνγκ που αποτύπωνε, λίγα μόλις χρόνια πριν την κατάκτηση της εξουσίας, τις επαναστατικές προόδους του κόμματος. Η δεύτερη το 1981 όταν ο κινέζικος ρεβιζιονισμός με επικεφαλής τον Τενγκ Χσιάοπινγκ επικύρωνε τις αντεπαναστατικές ανατροπές και δρομολογούσε το άνοιγμα στην οικονομία της αγοράς και την ανάπτυξη των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων.
Η τρίτη φορά που το ΚΚ Κίνας νοιώθει την ανάγκη να κάνει επισκόπηση στην 100ετή πορεία του είναι επί της τωρινής ηγεσίας του Σι Τζινπίνγκ, ο οποίος «εξυψώνεται» στο έπακρο. Γίνεται μάλιστα ο πρώτος ηγέτης μετά τον Μάο που επιδιώκει να παραμείνει στη θέση του για τρίτη θητεία με τροποποίηση του συντάγματος (το νυν σύνταγμα θέτει όριο δύο θητείες) στο επόμενο 20ο συνέδριο.
Σημειώνεται σε μια περίοδο όπου η κινεζική οικονομική ολιγαρχία στο κόμμα και το κράτος έχει εδραιώσει την κυριαρχία της στο εσωτερικό και με πρωτόγνωρους ρυθμούς ανάπτυξης, στη βάση της στυγνής καπιταλιστικής εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και του λαού, απειλεί να αποκαθηλώσει τις ΗΠΑ από την ηγεσία του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Το νέο εθνικό αφήγημα, διανθισμένο με μπόλικη σοσιαλδημαγωγία επιδιώκει να διαστρεβλώσει την ιστορική πορεία του ΚΚ Κίνας και να αποπροσανατολίσει τον κινεζικό λαό.
Διαγράφοντας την αντιρεβιζιονιστική πάλη που διεξήγαγε το ΚΚ Κίνας με επικεφαλής τον Μάο, τους μεγάλους ταξικούς αγώνες για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, την Πολιτιστική επανάσταση, η σημερινή ρεβιζιονιστική ηγεσία υμνεί τις αντεπαναστατικές ανατροπές στην Κίνα ενώ επιδιώκει να εξωραΐσει το ρόλο της (σοσιαλισμός στα λόγια, ιμπεριαλισμός στην πράξη…) στα μάτια των μαζών.
Περιορίζει θρασύτατα τον ρόλο του Μάο Τσετούνγκ στο ότι έβγαλε τη χώρα από την ιμπεριαλιστική εξάρτηση εδραιώνοντας την εθνική κυριαρχία και θέτοντας τις βάσεις για ένα σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της Κίνας. Όμως ο Τενγκ Χσιάοπινγκ απάλλαξε την Κίνα από τα λάθη του Μάο, «εκσυγχρόνισε» το σοσιαλισμό και «απελευθέρωσε» την οικονομία της Κίνας, ενώ ο Σι Τζινπίνγκ δρομολογεί τη μετατροπή της Κίνας σε παγκόσμια υπερδύναμη, παίρνοντας τη σκυτάλη από τους προκατόχους του.
Τα παραπάνω συμπυκνώνονται στο τηλεγράφημα του επίσημου πρακτορείου ειδήσεων Xinhua, όπου μεταξύ άλλων διθυραμβικών, αναφέρει πως ο πρόεδρος Σι «είναι άνθρωπος της δράσης και των αποφάσεων, με βαθιά σκέψη και αισθήματα, ένας άνθρωπος που κουβαλάει ιστορική κληρονομιά, αλλά τολμά να καινοτομεί, που βλέπει μακριά και δουλεύει ακούραστα».
Με τις ταξικές ανισότητες να διογκώνονται, οι αναφορές της τωρινής «Ολομέλειας» στον μαρξισμό λενινισμό, τη σκέψη Μάο Τσετούνγκ και τις επαναστατικές παραδόσεις του κόμματος, πέρα από τους δημαγωγικούς σκοπούς που εξυπηρετούν, επιβεβαιώνουν τον ισχυρό αντίκτυπο που αυτές έχουν ακόμη στον κινεζικό λαό και την εργατική τάξη.
Η συνεχής επίκληση των σοσιαλιστικών κατακτήσεων, οι αναφορές στην προοπτική οικοδόμησης μιας «σοσιαλιστικής» κοινωνίας «ευημερίας για όλους» με περιορισμό των ακραίων πλευρών και συμπεριφορών που έφερε στο προσκήνιο η ραγδαία καπιταλιστική ανάπτυξη, στοχεύουν να εκτονώσουν την κοινωνική δυσαρέσκεια που συνεχώς διογκώνεται.
Απ’ την άλλη αποτελούν το ιδεολογικό προκάλυμμα για την αντιπαράθεση με την μερίδα των κινέζων ολιγαρχών που διεκδικούν μια διαφορετική νομή της εξουσίας ή ακόμη στο βάθος και μια καθεστωτική αλλαγή. Με την ανάδειξη της «σκέψης του Σι Τζινπίνγκ» ως κεντρικής ιδεολογικοπολιτικής γραμμής του κόμματος, επιδιώκεται η συστράτευση του κινεζικού λαού γύρω από την συγκεντρωτική εξουσία της ρεβιζιονιστικής ηγεσίας και την εδραίωσή της, για την αποφυγή μιας τύχης ανάλογης με αυτή του ΚΚΣΕ και της Σοβιετικής Ένωσης.
Σε κάθε περίπτωση η ανασκόπηση της κινεζικής ηγεσίας στο παρελθόν έρχεται να εξυπηρετήσει, πρωτίστως, φιλοδοξίες για το μέλλον. Εντάσσεται στο πλαίσιο οικοδόμησης των αναγκαίων ιδεολογικοπολιτικών όρων για την θωράκιση της εξουσίας της μεγαλοαστικής τάξης σε βάρος του κινεζικού λαού. Αποσκοπεί στην οικοδόμηση του εσωτερικού μετώπου, ως αναγκαίας προϋπόθεσης για την ανάδειξη της Κίνας σε ηγέτιδα ιμπεριαλιστική δύναμη μέχρι τα μέσα του 21ου αιώνα. Εξ ου και οι συνεχείς έντονες αναφορές στην πολιτική της «ενιαίας Κίνας» ως απάντηση στις μεθοδεύσεις του αμερικάνικού ιμπεριαλισμού γύρω από την Ταϊβάν και το Χονγκ Κονγκ.
