Η μεγαλειώδης απεργία των εκπαιδευτικών τη Δευτέρα 11/10, η μαζικότατη συμμετοχή των εκπαιδευτικών στα συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα έδειξε το δρόμο για τη συνέχιση του αγώνα. Παράλληλα σύσσωμοι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές συσπειρωμένοι στα σωματεία τους συνεχίζουν αποφασιστικά τη μάχη της απεργίας – αποχής από την αξιολόγηση των σχολείων, κόντρα στις κυβερνητικές απειλές, το κλίμα φόβου αλλά και την τελευταία επίθεση του ΥΠΑΙΘ στα δημοκρατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα και την απόπειρά της να ποινικοποιήσει τη συνδικαλιστική δράση.
Κυβέρνηση και ΥΠΑΙΘ σέρνουν έναν ολόκληρο κλάδο 160.000 δασκάλων και καθηγητών στα δικαστήρια για να καταστείλουν την απεργία – αποχή, για να την κηρύξουν παράνομη και καταχρηστική, ενεργοποιώντας τις αυταρχικές διατάξεις του αντεργατικού νόμου «Χατζηδάκη». Μπροστά σ’ αυτή την εξέλιξη και στην κρίσιμη καμπή του αγώνα των εκπαιδευτικών, οι δύο Ομοσπονδίες στέκονται πολύ χαμηλότερα από το απαιτούμενο ύψος των περιστάσεων. Αντί να χαράξουν τη συνέχιση και την κλιμάκωση του αγώνα, τώρα μπροστά στην καταστολή και την ποινικοποίηση, επιλέγουν την οδό τής άνευ όρων συνθηκολόγησης και υποταγής στην κυβερνητική τρομοκρατία.
Η ΔΑΚΕ, συνδικαλιστική παράταξη της ΝΔ, εμφανίστηκε διχασμένη την προηγούμενη περίοδο. Στη μεν ΔΟΕ τάχθηκε -υποτίθεται- ενάντια στην αξιολόγηση και υπέρ της απεργίας – αποχής την ώρα που στην ΟΛΜΕ τα κεντρικά της στελέχη υπεράσπιζαν με νύχια και με δόντια την κυβερνητική πολιτική, φτάνοντας στο σημείο να δημοσιεύουν ανακοινώσεις τρομοκρατικού περιεχομένου, αναπαράγοντας τις κυβερνητικές απειλές για πειθαρχικά και κυρώσεις. Τώρα πάνω στο σημείο καμπής του αγώνα και της απεργίας – αποχής, η φιλοκυβερνητική παράταξη της Δεξιάς στη ΔΟΕ αναδιπλώνεται και υποχωρεί ατάκτως. Από κοινού τώρα σε ΟΛΜΕ και ΔΟΕ η ΔΑΚΕ στρέφεται ενάντια στον αγώνα των εκπαιδευτικών που είναι σε εξέλιξη, βάζει πλάτη στην κυβερνητική πολιτική, δικαιώνει την καταστολή και την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης.
Η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ φανερώνει το μέγεθος της δημαγωγίας της. Θυμίζουμε ότι μέχρι πρότινος οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ κατακεραύνωναν -τάχα- την αντιεκπαιδευτική πολιτική, εμφανίζονταν ως υπέρμαχοι της απεργίας – αποχής, διακήρυσσαν τη συνέχιση του αγώνα μέχρι το τέλος, μέχρι να μπει οριστικός φραγμός στην αξιολόγηση. Οι δυνάμεις αυτές τώρα, μπροστά στο πρώτο χτύπημα της απεργίας – αποχής, κηρύσσουν την άτακτη φυγή και την υποχώρηση. Μετατρέπονται σε κήρυκες της ηττοπάθειας, αναπαράγουν με τη σειρά τους τα ίδια τρομοκρατικά επιχειρήματα -όπως η ΔΑΚΕ- περί πειθαρχικών κυρώσεων, σκληρών και -διπλών μάλιστα- ποινών που θα επιβληθούν στους εκπαιδευτικούς. Η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ πίσω από μια ψευδεπίγραφη ενότητα στα λόγια, καλλιεργούσε συστηματικά όλη αυτή την περίοδο τη λογική της «νομιμότητας των αγώνων». Καλλιεργούσε την αυταπάτη στον κλάδο πως η κυβέρνηση θα μείνει με σταυρωμένα χέρια, γιατί ο αγώνας των εκπαιδευτικών είναι… «νόμιμος». Όμως, όπως ήταν αναμενόμενο, η κυβέρνηση μόνο με σταυρωμένα χέρια δεν έμεινε, εξαπολύοντας την καταστολή απέναντι στους εκπαιδευτικούς. Μπροστά σ’ αυτή την εξέλιξη οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ αναπαράγουν τη γνωστή γραμμή τής «υπεύθυνης στάσης», που τάχα δεν θα αφήσει τον κλάδο να έρθει αντιμέτωπος με την κατασταλτική πολιτική της κυβέρνησης. Όχι όμως περιφρουρώντας και δυναμώνοντας το ρεύμα της απεργίας – αποχής, ούτε ενεργοποιώντας τα σωματεία σε μια κατεύθυνση κλιμάκωσης του αγώνα. Η «προστασία» που υπόσχονται είναι στην πραγματικότητα η άνευ όρων υποταγή στα κελεύσματα του ΥΠΑΙΘ, η πειθήνια συμμόρφωση και στοίχιση των εκπαιδευτικών στις φόρμες της αξιολόγησης. Δεν ξεχνούν οι ίδιες δυνάμεις να κλείνουν το μάτι, να περιγράφουν ξανά τη «γη της επαγγελίας» και να υπόσχονται πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργήσει όλα τα μέτρα της ΝΔ. Επιχειρούν να εγκλωβίσουν το εκπαιδευτικό κίνημα για άλλη μια φορά στο πλαστό δίλημμα της κυβερνητικής εναλλαγής, βγάζοντάς το από το πεδίο των αγώνων.
Στην ίδια ακριβώς κατεύθυνση κινούνται και οι δυνάμεις του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις τους στην ΟΛΜΕ και τη ΔΟΕ. Στο όνομα μιας «υπεύθυνης στάσης» καλούν ανοιχτά στο κλείσιμο του αγώνα των εκπαιδευτικών.
Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών, η απεργία στις 11/10, το συντριπτικό ρεύμα της απεργίας – αποχής αλλά και η ανυποχώρητη στάση των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων στην εκπαίδευση, επέδρασαν στη γραμμή του ΠΑΜΕ. Μπροστά στη μαζική κινητοποίηση των δεκάδων χιλιάδων εκπαιδευτικών οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ ανασκευάζουν τώρα τη γραμμή τους. Υποχρεώνονται να μιλήσουν για συνέχιση της απεργίας – αποχής και για απεργιακή κλιμάκωση. Προ ημερών όμως οι ίδιες δυνάμεις ανακάλυπταν την «ατομική ευθύνη» τού κάθε εκπαιδευτικού, προτείνοντας να στηθούν κάλπες στις Γενικές Συνελεύσεις ώστε ο καθένας «να αναλάβει ατομικά την ευθύνη της συνέχισης της απεργίας – αποχής». Τώρα μπροστά στην πίεση των γεγονότων, το φούντωμα του απεργιακού αγώνα ανασκευάζουν, όπως – όπως και καλούν σε συνέχιση του αγώνα, έχοντας βέβαια προεξοφλήσει πως οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, με τις οποίες συμπλέουν σε όλα τα βασικά ζητήματα εδώ και ενάμιση χρόνο, θα ξεπουλήσουν την κινητοποίηση του κλάδου.
Μέσα σ’ αυτό το τοπίο και κάτω από την πίεση του μαχόμενου εκπαιδευτικού κινήματος αλλά και κάτω από την απαίτηση των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων, οι εκπαιδευτικές Ομοσπονδίες ΟΛΜΕ – ΔΟΕ υποχρεώνονται να εξαγγείλουν έκτακτες Γενικές Συνελεύσεις, η μεν ΟΛΜΕ από 14 – 16 Οκτώβρη, η δε ΔΟΕ με καθυστέρηση μιας εβδομάδας. Και στη μια αλλά και στην άλλη περίπτωση όμως, οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που πλειοψηφούν στις ηγεσίες των δύο Ομοσπονδιών εισηγούνται το κλείσιμο του αγώνα και την υποχώρηση.
Ο λόγος τώρα πέφτει στις γενικές συνελεύσεις και στα πρωτοβάθμια σωματεία. Κόντρα στη γραμμή της ηττοπάθειας, της υποταγής και της συνθηκολόγησης η απεργία – αποχή πρέπει να συνεχιστεί, να στηριχθεί και να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο. Ο αγώνας που δίνουν οι δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικοί για να υπερασπίσουν το Δημόσιο Δωρεάν Σχολείο πρέπει να κλιμακωθεί με νέα απεργία την επόμενη εβδομάδα και με νέες Γενικές Συνελεύσεις.
Η μαζικότητα και ανυποχώρητη στάση του πανεκπαιδευτικού κινήματος είναι αυτή που μπορεί να αποκρούσει την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, να βάλει φραγμό στην αντιεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης.
