Στις 11 Σεπτέμβρη «έφυγε» ο κομμουνιστής ηγέτης Αμπιμαέλ Γκουσμάν Γκονζάλο, στα 86 του χρόνια. Μετά από 29 χρόνια στη φυλακή, ταλαιπωρημένος από σωρεία προβλημάτων υγείας και χτυπημένος από έμφραγμα τον Ιούλη, τελικά πέθανε. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, η ντόπια αστική τάξη και η ντόπια -υποτίθεται- προοδευτική κυβέρνηση του Πέντρο Καστίγιο, ούτε τώρα δεν θέλησαν να σεβαστούν τα στοιχειώδη δικαιώματα του Γκονζάλο, ως κρατούμενου και να τον αποφυλακίσουν. Τελικά, τον οδήγησαν στη φυσική εξόντωση.
Ο Γκουσμάν σπούδασε Νομική και Φιλοσοφία και εργάστηκε ως καθηγητής Φιλοσοφίας. Πρωτοστάτησε στη δημιουργία του ΚΚ Περού και στη συνέχεια ήταν ο Γενικός Γραμματέας του. Το ΚΚ Περού – Φωτεινό Μονοπάτι, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, οργάνωσε μαζικό αντάρτικο στην ύπαιθρο του Περού, κόντρα στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους λακέδες του. Ενέπνευσε χιλιάδες ιθαγενείς και χωρικούς, τη φτωχολογιά της πόλης και της υπαίθρου να μπουν στον αγώνα για να διεκδικήσουν γη και αξιοπρεπή ζωή. Σε μια περίοδο, όπου το κομμουνιστικό, μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα δοκιμαζόταν από διασπάσεις και ταλαντεύσεις παγκόσμια, όπου είχε επέλθει η καπιταλιστική παλινόρθωση σε όλες τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, το ΚΚ Περού – Φωτεινό Μονοπάτι πήγε κόντρα στο ρεύμα. Εμπνεόμενο και από την Πολιτιστική Επανάσταση και κόντρα στον ρεβιζιονισμό, αναμετρήθηκε ένοπλα με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και την ξενόδουλη αστική τάξη του Περού.
Το 1992 οι Αμερικάνοι, CIA και η ντόπια ξενόδουλη χούντα του Φουτζιμόρι, πετυχαίνουν να συλλάβουν τον Γκουσμάν και την υπόλοιπη ηγετική ομάδα του ΚΚ Περού, καταφέρνοντας αποφασιστικό χτύπημα ενάντια στο αντάρτικό τους. Για να τον συκοφαντήσουν, τον παρουσιάζουν στα κανάλια, με στολή κρατουμένου, μέσα σε κλουβί σαν να είναι θηρίο. Στήνουν μια δίκη-παρωδία, διάρκειας μόλις τριών ωρών, κατά παράβαση του περουβιάνικου και του διεθνούς δικαίου, με τους δικαστές να φορούν κουκούλες, για να μην είναι γνωστοί στον κόσμο. Τον καταδικάζουν σε ισόβια κάθειρξη και τον ρίχνουν στις φυλακές υψίστης ασφαλείας, στη ναυτική βάση του Καλάο, όπου θα παραμείνει σε απομόνωση μέχρι τον θάνατό του, αφού οι καταδικαστικές αποφάσεις θα επαναληφθούν σε επόμενες δίκες, επί «αστικής δημοκρατίας», το 2004 και το 2018. Στο τέλος, χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, θα του στερήσουν ξανά τα δικαιώματά του ως κρατούμενου και δεν θα τον αποφυλακίσουν, αν και ταλαιπωρούνταν από πολλά προβλήματα υγείας, τα οποία τον οδήγησαν στον θάνατο. Μάλιστα, είναι τέτοιο το μίσος των κυρίαρχων τάξεων του Περού, ώστε του στερούν τα δικαιώματά του ακόμα και ως νεκρού. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δημοσιεύματα λένε ότι δεν θα επιτραπεί η δημόσια κηδεία του, με πρωτοβουλία του Υπουργού Δικαιοσύνης Ανιμπάλ Τόρες, για να μην γίνει ο τάφος του «χώρος προσκυνήματος»!
Στο παρελθόν και τώρα, οι ΗΠΑ και τα επιτελεία του ιμπεριαλισμού τον παρουσιάζουν σαν «τρομοκράτη» ή ακόμα χειρότερα σαν «τρελό». Για τους μαχητές του Φωτεινού Μονοπατιού έγραφαν και γράφουν μέχρι και ότι συνεργάζονταν με τους εμπόρους ναρκωτικών. Σε αυτήν την εκστρατεία συκοφάντησης του Γκουσμάν, του Φωτεινού Μονοπατιού και του κομμουνιστικού κινήματος δεν έλειψε και ο ρεφορμιστής πρωθυπουργός του Περού, Πέντρο Καστίγιο, ο οποίος χαρακτήρισε τον Γκουσμάν «τρομοκράτη που ευθύνεται για το θάνατο των συμπατριωτών του».
Ό,τι και να γραφεί, η αλήθεια είναι ότι το Φωτεινό Μονοπάτι και ο Γκουσμάν εξέφρασαν στο Περού τις διαθέσεις των εκατομμυρίων καταπιεσμένων. Ότι κοίταξαν στα μάτια τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους υποτακτικούς του. Αυτό το αδιάλλακτο πνεύμα δεν κάμφθηκε από τη στρατιωτική ήττα του κινήματος. Αυτό εξέφρασε και ο ίδιος ο Γκουσμάν, όταν τον παρουσίαζαν μέσα σε κλουβί και αυτός τραγουδούσε τη Διεθνή. Όταν τον έβγαζαν από την απομόνωση για να τον δικάσουν, αλλά έμπαινε στο δικαστήριο με υψωμένη γροθιά. Αυτή η αδιάλλακτη στάση αποτελεί και θα αποτελεί πηγή έμπνευσης για τους επαναστάτες του Περού, οι οποίοι θα συνεχίσουν τον αγώνα, παρά τις δυσκολίες, μέχρι την τελική νίκη!
