Όλοι οι παράγοντες που οδήγησαν στη βαθύτερη εξάρτηση της χώρας και τη λεηλασία του λαού, τα μνημονιακά χρόνια, ενισχύονται
Τα συνθήματα «Έξω η Ελλάδα από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ», «Έξω οι ΗΠΑ» βρίσκονται στην καρδιά των λαϊκών αναγκών
Η ανησυχία και η ανασφάλεια στα λαϊκά στρώματα διευρύνεται. Το δραματικό οικονομικό και κοινωνικό τοπίο ενός καθημαγμένου λαού αποκαλύπτεται, σιγά-σιγά, με το «άνοιγμα» της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Είναι η αναπόδραστη συνέπεια της εγκληματικής κυβερνητικής πολιτικής στη διαχείριση της υγειονομικής, οικονομικής και κοινωνικής κρίσης κατά τη διάρκεια της πανδημίας.
Οι αυξήσεις στα βασικά είδη καλπάζουν, το λαϊκό εισόδημα συρρικνώνεται, η ανεργία γιγαντώνεται, τα λουκέτα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων πολλαπλασιάζονται, τα «κόκκινα» δάνεια εκτοξεύονται, η απελευθέρωση των πλειστηριασμών απειλεί χιλιάδες λαϊκές κατοικίες και μικρές επιχειρήσεις, η ανθρωπιστική κρίση εξαπλώνεται. Πάνω από το ένα τρίτο της ελληνικής κοινωνίας ζει σε συνθήκες φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού, τη στιγμή που τα προνόμια και τα κέρδη της πλουτοκρατίας απογειώνονται.
Και ακόμη δεν έχουν ξεσπάσει όλες οι επιπτώσεις από την υπολειτουργία της οικονομίας κατά την περίοδο της πανδημίας. Ακόμη δεν έχουν αναμετρηθεί με την οικονομική πραγματικότητα οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις που επιβίωσαν, όπως-όπως, με τις στοιχειώδεις επιδοτήσεις προς αυτές και τις όποιες ρυθμίσεις και αναστολές οφειλών.
Ακόμη δεν έχει φανεί το πραγματικό μέγεθος της ανεργίας και της μάστιγας της υποαμοιβής της εργασίας, με τα όποια προγράμματα στήριξης της απασχόλησης εφαρμόστηκαν τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Όσο για την περιβόητη βαριά βιομηχανία -τον τουρισμό-, μετά την περυσινή του κατάρρευση, δεν εμφανίζει ούτε φέτος ευνοϊκές προοπτικές, δεν δίνει την αναμενόμενη ανάσα, παρά τις επίμονες κυβερνητικές κινήσεις προκλητικής στήριξης της τουριστικής βιομηχανίας και των πολυεθνικών του τουρισμού. Και η εξουθενωμένη από τα μνημόνια Ελλάδα, με την πανδημία, κατέγραψε νέα δραματική συρρίκνωση του ΑΕΠ και νέα εκτόξευση του δημόσιου χρέους. Έχει τον τρίτο υψηλότερο δείκτη χρέους ως προς το ΑΕΠ παγκοσμίως!
Αυτή είναι η αμείλικτη πραγματικότητα. Στη θέση της, η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός επιχειρούν να κατασκευάσουν μια πλασματική πραγματικότητα επιτυχιών, όχι μόνο στο μέτωπο της διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης αλλά και σε αυτό της κατάστασης και των προοπτικών της ελληνικής οικονομίας. Πασχίζουν να εμφανίσουν τις πραγματικά μαύρες επιδόσεις τους σαν φωτεινές. Απαντούν με δηλώσεις καθησυχαστικές και υπεραισιόδοξες για την «επόμενη μέρα», ενώ προωθούν και υλοποιούν μια επιθετική πολιτική αντιδραστικών ανατροπών. Ένα νέο κεφάλαιο οδυνηρών επιπτώσεων και εξελίξεων για το λαό έχει ανοίξει.
Εξωφρενικός εμπαιγμός
Οι πανηγυρισμοί για το περιβόητο «Ταμείο Ανάκαμψης» με τους «ιλιγγιώδεις» για τα ελληνικά δεδομένα πόρους, οι θριαμβολογίες για την «Ελλάδα του μέλλοντος» και το σχέδιο «Ελλάδα 2.0», το αφήγημα για την επερχόμενη «εκρηκτική αύξηση των επενδύσεων» και το επικείμενο «αναπτυξιακό άλμα δεκαετίας», όπου ο πρωθυπουργός και η ΝΔ προβάλλονται σαν η σταθερή «μεταρρυθμιστική δύναμη» της «νέας εποχής της οικονομικής ανασύνταξης και ανασυγκρότησης της χώρας», διατρέχουν εμφατικά όλη την κυβερνητική προπαγάνδα. Με την απαραίτητη συνδρομή -βεβαίως- της απόλυτα ελεγχόμενης, εξαγορασμένης δημοσιογραφίας που μονοπωλεί την «ενημέρωση».
Ο εξωραϊσμός της κυβερνητικής πολιτικής στην οποία πιστώνονται μόνο «επιτυχίες», η επικοινωνιακή εκμετάλλευση κατευθυνόμενων δημοσκοπήσεων που επιχειρούν -με κάθε τρόπο- να «μαγειρέψουν» κάλπικα συμπεράσματα περί δήθεν αδιατάρακτης πρωθυπουργικής κυριαρχίας στην πολιτική ζωή της χώρας και μικρής κυβερνητικής φθοράς κατακλύζουν τα ΜΜΕ, τηλεοπτικά, ραδιοφωνικά, έντυπα και ηλεκτρονικά.
Όλα αυτά δεν είναι παρά ένας εξωφρενικός εμπαιγμός του λαού, μια παραπλανητική προπαγάνδα αντιστροφής της πραγματικότητας προκειμένου να κερδίσουν χρόνο, να καθυστερήσουν τη λαϊκή αφύπνιση και τους λαϊκούς αγώνες που αναπόφευκτα θα ξεσπάσουν.
Η «επόμενη μέρα» δεν είναι αυτή που περιγράφουν. Ο μηχανισμός εκταμίευσης του περιβόητου Ταμείου Ανάκαμψης συνδέεται και προϋποθέτει ενίσχυση της ήδη υφιστάμενης ασφυκτικής εποπτείας των δανειστών και την απαρέγκλιτη εφαρμογή μιας πολιτικής σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας. Δηλαδή, την υλοποίηση αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων και σκληρών αντιλαϊκών προγραμμάτων που θα δώσουν τη χαριστική βολή σε όσα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις έχουν επιβιώσει από την υπερδεκαετή μνημονιακή επέλαση.
Και η αρχή έγινε. Στα δεκάδες αντεργατικά μέτρα που επιβλήθηκαν, με πρόσχημα και άλλοθι την πανδημία το τελευταίο διάστημα, προστέθηκε η ψήφιση του -κυοφορούμενου εδώ και χρόνια- αντεργατικού νομοσχεδίου που περιλαμβάνει σαρωτικές ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις και τη συνδικαλιστική δράση. Ένας τερατώδης αντεργατικός νόμος που αποτελεί κυβερνητική δέσμευση και προϋπόθεση για την «πολυαναμενόμενη» εκταμίευση των χρημάτων του «Ταμείου Ανάπτυξης».
Και ακολουθεί ένας οργασμός κατάθεσης νομοσχεδίων στην ελληνική Βουλή, όλο το καλοκαίρι, για να επιταχυνθούν οι αντιλαϊκές ανατροπές, σε μια περίοδο που υπάρχει δυσκολία μαζικής λαϊκής αντίδρασης. Σειρά έχουν τα ασφαλιστικά δικαιώματα και η εκπαίδευση. Από κοντά και το νομοσχέδιο για την «αναδιάρθρωση της αστυνομίας»… Μετά τις χουντικού τύπου απαγορεύσεις, κατά τη διάρκεια της πανδημίας, μετά την εκτεταμένη βία και καταστολή, έρχονται να ενισχύουν περισσότερο το υπάρχον αντιδραστικό νομοθετικό πλαίσιο και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και μέσα. Ο εχθρός λαός στο στόχαστρο. Και προετοιμάζονται νέες φοροεπιδρομές στο λαϊκό εισόδημα, ώστε να αντλούνται τα έσοδα για την αποπληρωμή των δανείων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Η «επόμενη μέρα», λοιπόν, προβλέπει μεγαλύτερη ασυδοσία και κέρδη για το μεγάλο κεφάλαιο, ξένο και ντόπιο, φτώχεια και βούρδουλα για το λαό, περικοπή των κοινωνικών δαπανών, ολοκληρωτικό ξεπούλημα των υποδομών και του πλούτου της χώρας στους επικυρίαρχους. Με πρόσφατη τροπολογία ανοίγουν το δρόμο και για την ιδιωτικοποίηση του δικτύου της ΕΥΔΑΠ! Αυτή είναι η προοπτική που επιφυλάσσουν «εταίροι», ντόπια ολιγαρχία και κυβέρνηση στο λαό της «ωφελημένης» Ελλάδας. Αυτή είναι η «μεγάλη ευκαιρία»… Όλοι οι παράγοντες που οδήγησαν στη βαθύτερη εξάρτηση, τη νεοαποικιακή υποδούλωση και τη λεηλασία του λαού, τα μνημονιακά χρόνια, ενισχύονται.
Ένα αντιδραστικό οικοδόμημα
Κραδαίνοντας τους πόρους του «Ταμείου Ανάκαμψης», η κυβέρνηση πρωτίστως, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ και όλοι οι ευρωπαιόδουλοι, θριαμβολογούν και πανηγυρίζουν. Και διατρανώνουν την ικανοποίηση και τη «δικαίωσή» τους για το ότι η Ελλάδα εντάχθηκε στην τότε ΕΟΚ και παρέμεινε στην ΕΕ και μετά -και παρά- το συντριπτικό ΟΧΙ του ελληνικού λαού στο διαβόητο δημοψήφισμα-παρωδία του 2015. Αυτές τις μέρες, μάλιστα, που κλείνουν έξι χρόνια από τότε, η αστική προπαγάνδα οργιάζει προσπαθώντας να νομιμοποιήσει -στη συνείδηση του ελληνικού λαού- τη στρατηγική της ελληνικής ολιγαρχίας και όλων των κυβερνήσεών της για ένταξη και αδιαμφισβήτητη παραμονή στην ΕΕ και την ευρωζώνη, την περίφημη «ιστορική κατάκτηση»…
Πρόκειται για μια εξοργιστική προσπάθεια εξωραϊσμού της ΕΕ και συσκότισης των πραγματικών δεδομένων. Η ΕΕ ήταν, είναι, και θα είναι ένα αντιδραστικό οικοδόμημα όπου τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη -και πρώτη απ’ όλους η Γερμανία- επιβάλλουν, με άτεγκτο τρόπο, τα συμφέροντά τους. Όπου χώρες αδύναμες και ευάλωτες -όπως η Ελλάδα- είναι καταδικασμένες σε βαθιά υποδούλωση, σε όλο και μεγαλύτερη κρίση, οικονομική και κοινωνική. Όπου οι λαοί υφίστανται όλο και πιο άγρια καπιταλιστική εκμετάλλευση, με τις στρατιές των ανέργων να παίρνουν εφιαλτικές διαστάσεις, με τη φτώχεια να απλώνεται δραματικά, με τα εργασιακά δικαιώματα να εκμηδενίζονται και το όποιο κράτος πρόνοιας να διαλύεται.
Οι «έκτακτες συνθήκες» της πανδημίας τροφοδότησαν και εκτίναξαν την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ισχυροποίησαν τα ιμπεριαλιστικά δεσμά. Τα συνθήματα «έξω η Ελλάδα από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ», «έξω οι ΗΠΑ», βρίσκονται στην καρδιά των λαϊκών αναγκών. Συμπυκνώνουν την αντίθεση με την πολιτική της ευρωδουλείας και της αμερικανοδουλείας και είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένα με τον αγώνα για μια ριζική κοινωνική αλλαγή, με την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας οικονομικής ολιγαρχίας.
