Το φοιτητικό κίνημα στο δρόμο του αγώνα με νέες μαζικές διαδηλώσεις
την περασμένη Πέμπτη παρά την αποκλιμάκωση που κηρύσσουν οι κυρίαρχες δυνάμεις
Στα συντριπτικώς περισσότερα τμήματα των τριτοβάθμιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων ορίστηκαν οι συντελεστές της ελάχιστης βάσης εισαγωγής σύμφωνα με το νέο νόμο, προσθέτοντας ένα ακόμη ταξικό φίλτρο αποκλεισμού της νεολαίας από την ανώτατη εκπαίδευση, σμπαραλιάζοντας ταυτόχρονα τις αυταπάτες περί «μη εφαρμογής» του νόμου από τις διοικητικές αρχές των πανεπιστημίων, που καλλιεργούν συστηματικά ύστερα από την ψήφιση του νόμου οι δυνάμεις των ΕΑΑΚ- ΠΚΣ.
Διά στόματος υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Μ. Χρυσοχοΐδη, στα μέσα του Απρίλη αναμένεται η προσωρινή εγκατάσταση μονάδων της πανεπιστημιακής αστυνομίας μέχρι την πρόσληψη των μόνιμων ειδικών φρουρών που θα στελεχώσουν τις Ομάδες Προστασίας Πανεπιστημιακού Ιδρύματος (ΟΠΠΙ).
Η κυβέρνηση αξιοποιεί για ακόμα μια φορά την εξ αποστάσεως εκπαίδευση, που συνεχίζεται για τρίτο κατά σειρά εξάμηνο, αποκλείοντας χιλιάδες φοιτητές από το κακέκτυπο εκπαιδευτικής διαδικασίας των τηλεμαθημάτων. Επιχειρεί με αυτό τον τρόπο να εφαρμόσει τη διάταξη του νόμου που εισάγει τις δυνάμεις της κρατικής καταστολής στα πανεπιστήμια, ανασύροντας μνήμες από το χουντικό «σπουδαστικό της ασφάλειας».
Απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις οι δυνάμεις που πλειοψηφούν στο φοιτητικό κίνημα προβάλλουν τη γραμμή της «πολύμορφης» αποκλιμάκωσης, αναλαμβάνοντας να διεξάγουν τον αγώνα εξ ονόματος των φοιτητών, αφήνοντας όμως την αποφασιστική μάζα του κόσμου σε καθεστώς αδράνειας. Αξιοποιώντας τους συσχετισμούς που επικρατούν στα Διοικητικά Συμβούλια μιας σειράς σχολών και μέσα από το συντονιστικό καπέλο και τα δελτία τύπου που συμφωνούνται σε πηγαδάκια στελεχών, ΕΑΑΚ και ΠΚΣ προχωρούν στη διοργάνωση μιας σειράς δράσεων, οι οποίες υλοποιούνται με μοναδικό υποκείμενο και αποδέκτη τις μερικές εκατοντάδες μέλη αυτών των δυνάμεων που μεταφέρονται από πρυτανεία σε πρυτανεία και από «αποκλεισμό» σε «αποκλεισμό». Ταυτόχρονα οι Γενικές Συνελεύσεις και οι ενιαίες διαδηλώσεις αγνοούνται ή υπονομεύονται με σποραδικά καλέσματα της τελευταίας στιγμής, κάτω από την πρόφαση πως «ο κόσμος (τον οποίο αυτές οι δυνάμεις αφήνουν ανενημέρωτο) δεν ανταποκρίνεται», παρά το γεγονός πως οι απόπειρες Γενικών Συνελεύσεων και οι κεντρικές διαδηλώσεις συσπειρώνουν χιλιάδες φοιτητές πανελλαδικά αλλά και ξεχωριστά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Η ηττοπαθής και ρεφορμιστική λογική που αντικαθιστά το μαζικό αγώνα με την εναπόθεση ελπίδων για την καταδίκη του νόμου από τις πρυτανικές αρχές των πανεπιστήμιων και την απόκρουση της πανεπιστημιακής αστυνομίας με στρατιωτικούς όρους από μερικούς «αποφασισμένους», η καλλιέργεια τέτοιων αυταπατών ευνοεί την οργανωτική ανάπτυξη της αναρχοαυτονομίας, η οποία γυρνάει το νόμισμα της εργολαβικής ανάληψης του αγώνα από την ανάποδη, αγνοώντας τα όργανα και τους φοιτητικούς συλλόγους, κλιμακώνοντας την υπονομευτική της στάση απέναντι στο κίνημα.
Το αναρχικό/αντιεξουσιαστικό ρεύμα έχει εκδηλώσει πλήρως τα αντιδραστικά του χαρακτηριστικά, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά πως στέκεται στον αντίποδα του λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος. Ανεξάρτητα από τις προθέσεις όσων στρατεύονται στον α/α χώρο, τα ατομικιστικά και αντιοργανωτικά χαρακτηριστικά του υπενθυμίζουν με το χειρότερο τρόπο πως «ο αναρχισμός είναι αστισμός απ’ την ανάποδη». Σε ένα παροξυσμό αντικομμουνιστικής προπαγάνδας, οι φοιτητικές δυνάμεις της αναρχίας επιδίδονται σε δραστηριότητες που θα ζήλευε η κυβέρνηση της δεξιάς, με το σβήσιμο συνθημάτων και συμβόλων της κομμουνιστικής αριστεράς (ΑΠΘ), επενδύοντας στη θεωρία των δύο άκρων και του «αντικομματισμού», ενώ προχωρούν στην τραμπούκικη διάλυση εκδηλώσεων φοιτητικών παρατάξεων, μέχρι και σε επιθέσεις σε απόπειρες Γενικών Συνελεύσεων (Πανεπιστήμιο Πειραιά)!
Η αναρχοαυτονομία, όταν δεν παίζει το ρόλο προβοκάτορα που με την αντικοινωνική του δράση λοιδορεί τους αγώνες στα μάτια του λαού, τότε αναλαμβάνει το ρόλο του κινηματικού χωροφύλακα, επιβάλλοντας τη μονοφωνία της με τη βία, πάντα στο όνομα της «ελευθερίας». Ταυτίζεται πλήρως με τη στρατηγική της κυβέρνησης και της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ που προωθούν την «αποκομματικοποίηση» των πανεπιστημίων, το «ενιαίο ψηφοδέλτιο» και τις «ηλεκτρονικές ψηφοφορίες» στους φοιτητικούς συλλόγους, θέσεις που υιοθετεί και εφαρμόζει στο ακέραιο η φοιτητική έκφραση του α/α χώρου.
Η αντιπαράθεση απέναντι στις αντιδημοκρατικές πρακτικές της αναρχοαυτονομίας δεν μπορεί να γίνεται με όρους «ξεκαθαρίσματος λογαριασμών», δίνοντας επιχειρήματα στην κυβέρνηση για το αφήγημά της περί «ασύλου ανομίας», αλλά μόνο με τη μαζική είσοδο της νεολαίας στις συλλογικές διαδικασίες των φοιτητικών συλλόγων και στον αγώνα ενάντια στην αντιεκπαιδευτική και κατασταλτική πολιτική της κυβέρνησης.
Κόντρα στο διπλό εκφυλισμό του φοιτητικού κινήματος, παλεύουμε από τις γραμμές της Φοιτητικής Πορείας για τη μαζικοποίηση των Γενικών Συνελεύσεων και κινητοποιήσεων, ώστε να βρει αγωνιστική έκφραση η συσσωρευμένη αγανάκτηση της καταπιεζόμενης πλειοψηφίας, για να ξαναμπούν σε τροχιά ανόδου οι εκπαιδευτικοί και φοιτητικοί αγώνες. Η κυβέρνηση στέκεται έκθετη απέναντι στους φοιτητές και το λαό. Συνεχίζουμε στο δρόμο του αγώνα ως την ανατροπή του νόμου Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη, για την ανασυγκρότηση του εργατολαϊκού και φοιτητικού κινήματος και τη συνολική ανατροπή των πολιτικών του ιμπεριαλισμού και των ντόπιων στηριγμάτων του.
Μήνυμα συνέχισης
του πανεκπαιδευτικού αγώνα στέλνει
η μαζική πανελλαδική κινητοποίηση της Πέμπτης 15 Απρίλη
Χιλιάδες φοιτητές, μαθητές και εκπαιδευτικοί διαδήλωσαν για μια ακόμη Πέμπτη σε ολόκληρη την Ελλάδα ενάντια στο νόμο Κεραμέως -Χρυσοχοΐδη και τις διακηρύξεις για εγκατάσταση της πανεπιστημιακής αστυνομίας μέσα στον Απρίλη. Από την Κρήτη και την Πάτρα ως τη Θεσσαλονίκη και τα Γιάννινα, το φοιτητικό κίνημα έδωσε αγωνιστικό παρών παρά την ηττοπαθή στάση υπονόμευσης των Γενικών Συνελεύσεων και ενιαίων διαδηλώσεων που καλλιεργούν στους φοιτητές οι δυνάμεις των ΠΚΣ-ΕΑΑΚ. Πάνω από δύο χιλιάδες διαδηλωτές κινητοποιήθηκαν στην Αθήνα, ενώ στη Θεσσαλονίκη πραγματοποιήθηκε ξανά η πιο μαζική διαδήλωση πανελλαδικά, με χιλιάδες ανθρώπους στο δρόμο να δίνουν τον παλμό συνέχισης του αγώνα ενάντια στις αντιεκπαιδευτικές-κατασταλτικές πολιτικές της κυβέρνησης. Αυτή τη μαζικότητα εκμεταλλεύτηκε για ακόμη μια φορά ο χώρος της αναρχοαυτονομίας για να ξεδιπλώσει την τυχοδιωκτική του δράση, δημιουργώντας επεισόδια στο περιθώριο της διαδήλωσης.
