Η 8η του Μάρτη κάθε χρόνου είναι αφιερωμένη στο «άλλο μισό τ’ ουρανού», στις γυναίκες. Από την δεκαετία του 1980 ο νεοφιλελευθερισμός επιχειρεί να σπάσει την ραχοκοκαλιά της αριστερής της λαϊκής μνήμης. Ξαναγράφει την ιστορία, εξισώνει τους φασίστες με τους κομμουνιστές, αποθεώνει τον αστισμό και την ατομική ευθύνη! Το ίδιο και με την 8η του Μάρτη – την μετατρέπει σε μέρα γιορτής του ωραίου φύλου, κάτι σαν τη γιορτή του αγ. Βαλεντίνου, γιορτάζεται με καρδούλες και σοκολατάκια, ανώδυνα και κουραστικά.
Το πραγματικό αριστερό κομμουνιστικό κίνημα σε Δύση και Ανατολή θεωρεί σταθμό τη μέρα τούτη για να ξαναπιαστεί το νήμα των αγώνων, για να σταματήσει η εκμετάλλευση και των γυναικών και να σχεδιαστεί το καθεστώς της ελευθερίας και της κοινωνικής απελευθέρωσης για όλους.
Η 8η Μάρτη δεν είναι γιορτή, είναι μέρα αγώνα.
Στο Συνέδριο της Β΄ Διεθνούς (1910) η Κλάρα Τσέτκιν (Γερμανίδα κομμουνίστρια) πρότεινε να γιορτάζεται η Διεθνής Μέρα της Γυναίκας στις 8 Μάρτη.
Η 8η Μάρτη δεν επιλέχθηκε τυχαία: Στις 8 Μάρτη 1857 στις ΗΠΑ χιλιάδες εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας οργάνωσαν μεγάλη απεργία για τα δικαιώματά τους. Η Β΄ Διεθνής την καθιέρωσε ως παγκόσμια μέρα της γυναίκας. Στην ΕΣΣΔ, ύστερα από εισήγηση της Α. Κολοντάι, καθιερώθηκε ως επίσημη αργία.
Κρίση και γυναίκα
Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, που σαρώνει και την πατρίδα μας με ιδιαίτερη ένταση, συμπαρασύρει στην κόλαση τα πιο αδύναμα κομμάτια του πληθυσμού – γυναίκες, παιδιά, μετανάστες.
Το καπιταλιστικό σύστημα, παρά την τυπική ισότητα που καθιέρωσαν τα δυτικά αστικά καθεστώτα, χρησιμοποιεί δίπλα στη δομική (μόνιμη) ανεργία και τις γυναίκες σαν “εφεδρικό στρατό” φτηνών εργατικών χεριών, για να ρίξει το μεροκάματο και το μισθό, όπως ακριβώς κάνει με τις στρατιές των μεταναστών.
Τα αποτελέσματα της καπιταλιστικής κρίσης (ανεργία, υπερεκμετάλλευση, σκουπιδοπολιτισμός, περιθωριοποίηση) χτυπούν στην καρδιά το γυναικείο κομμάτι της κοινωνίας ως πιο αδύναμο, πιο ευάλωτο και πιο εξαρτημένο. Δεν εξισώνουμε σε καμία περίπτωση τις μεγαλοαστές με τις προλετάρισσες. Το Κολωνάκι με τη Δραπετσώνα.
Έχουμε πάντα κατά νου ότι οι γυναίκες είναι μια φυσική κατηγορία, όπως οι άνδρες, τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι.
Το αριστερό, κομμουνιστικό κίνημα αλλά και η κάθε προοδευτική σκέψη πρέπει να εργάζεται για την ενότητα της εργατικής τάξης και όλου του λαού ανεξάρτητα από φύλο, φυλή, χρώμα, θρησκεία, εθνικότητα.
Υποστηρίζει κάθε μεταρρύθμιση -ακόμα και στα πλαίσια του αστικού κράτους- αλλά δεν ξεχνά, δεν καλύπτει το καπιταλιστικό σύστημα, δεν διοχετεύει σε κανάλια δευτερεύοντα τον αγώνα. Δεν στρέφει τα βέλη του ενάντια στους άνδρες δημιουργώντας εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στα δύο φύλα.
Υπάρχει πολυποίκιλη καταπίεση των γυναικών διαχρονικά και συγκαιρικά από τον ανδρικό πληθυσμό; Βεβαίως ! Αλλά αυτό είναι υποσύστημα, υποκεφάλαιο, υποδεέστερο του συνολικού αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση, καταπίεση και απαξίωση. Αν είχαν δίκιο οι φεμινίστριες του γυναικείου κινήματος που προαναφέραμε, τότε θά ’πρεπε και οι σωματικά ανίσχυροι να εξεγείρονται ενάντια στους (σωματικά) ισχυρούς.
Οι αστοί με διάφορους τρόπους δημιούργησαν “χώρο” στις γυναίκες ή τους έγχρωμους. Οι 400 μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου έχουν από μια γυναίκα στο ΔΣ. Αυτό δε μείωσε την εκμετάλλευση των ανθρώπων.
Οι κομμουνιστές όμως είναι απέναντι στον αστικό ή μικροαστικό φεμινισμό. Οι “γυναίκες καριέρας” δεν έχουν τίποτα το κοινό με τις εργάτριες, τις αγρότισσες, τις γυναίκες που παλεύουν για το βιοπορισμό.
Οι αστοί σήμερα στη χώρα μας και στις χώρες της δύσης αγκαλιάζουν το κίνημα me too! Η πρόεδρος της δημοκρατίας δέχτηκε την Σοφία Μπεκατώρου στο προεδρικό μέγαρο κι ο πρωθυπουργός φωτογραφίζεται μαζί της!
Την ίδια στιγμή ψηφίζουν νομοσχέδια που ρίχνουν στο βάραθρο τις γυναίκες του λαού που δεν είναι ούτε πλούσιες, ούτε διάσημες, ούτε έχουν μπάρμπα στην Κορώνη, αφήνοντάς τες χωρίς δουλειά, χωρίς περίθαλψη, χωρίς υποστήριξη, χωρίς συνδικάτο, χωρίς σχολειό για τα παιδιά τους, χωρίς σπίτι, χωρίς ζωή… Τις αφήνουν -στον κυκεώνα μάλιστα της πανδημίας- χωρίς γιατρό στη γειτονιά τους, χωρίς νοσοκομείο, χωρίς εμβόλιο για την προστασία της υγείας τους, να μετακινούνται με λεωφορεία- υγειονομικές βόμβες για να πάνε στη δουλειά τους, να δουλεύουν σε εργοστάσια και σούπερ μάρκετ απροστάτευτες και εκτεθειμένες σε παντός είδους ιούς!
Την ίδια στιγμή ΜΜΕ, εκπαίδευση, θρησκεία, διαφήμιση αναπαράγουν μαζικά το πρότυπο της γυναίκας-αντικείμενο, της χαζής ξανθιάς, της υποταγμένης.
Είμαστε σε ευθεία αντίθεση με όλα αυτά.
Για τα αιτήματα
ενός αριστερού γυναικείου κινήματος
Είναι φανερό ότι τα αιτήματα ενός νέου γυναικείου κινήματος δεν είναι αποκομμένα από το τι παλεύει ο εργαζόμενος λαός. Είναι άμεσα συνυφασμένα με το συνδικαλιστικό κίνημα, ιδιαίτερα με την ταξική πλευρά του και την πραγματική αριστερά.
Πρέπει να αγωνιστούμε όλοι μαζί:
Για την κατάργηση όλων των διακρίσεων (και της νομοθεσίας που τις πιστοποιεί και τις αναπαράγει)
Για την ισότητα ανδρών και γυναικών στην εργασία (δημόσιου και ιδιωτικού τομέα)
Για τη δημόσια και δωρεάν υγεία και περίθαλψη, ελεύθερη και υψηλής ποιότητας
Για το δικαίωμα στην άμβλωση, την αντισύλληψη και τα επιδόματα υγείας, ενάντια στο «εμπόριο σαρκός», ιδιαίτερα στις μετανάστριες
Για την πλήρη προστασία της μητρότητας και της μονογονεϊκής οικογένειας
Για τη δημόσια και δωρεάν παιδική φροντίδα και την εκπαίδευση
Για τον πολιτισμό της ζωής, της φυσικής άσκησης, της δημιουργικής απασχόλησης, του βιβλίου, της μελέτης, της έρευνας, της κριτικής ανάλυσης
Πάνω απ’ όλα για το δικαίωμα στη δουλειά.
Τι να κάνουμε;
Βιώνουμε ένα διπλό ζόφο. Την υποχώρηση των ιδεών του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος και τη σφαγή του λαού. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι η συζήτηση για το γυναικείο κίνημα είναι πολυτέλεια. Δεν είναι αλήθεια.
Τώρα χρειαζόμαστε κάθε μάχιμη δύναμη για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας ολιγαρχίας.
Ως εκ τούτου χρειάζεται:
Να συγχωνεύσουμε τις κομμουνιστικές ιδέες με το νέο γυναικείο κίνημα.
Η γυναίκεια χειραφέτηση είναι τμήμα της κοινωνικής. Ο αγώνας για ανεξαρτησία, ειρήνη, δημοκρατία και σοσιαλισμό περιλαμβάνει τη γυναικεία απελευθέρωση.
Ο βαθμός δημοκρατίας κάθε κινήματος και κάθε κοινωνίας, καθορίζεται από τη θέση της γυναίκας σ’ αυτά.
Ζήτω η 8η Μάρτη!
Δήμητρα Σαμαρά
