Ένας χρόνος από το ξέσπασμα της πανδημίας -Ο λαός αντιμέτωπος με ορυμαγδό αντιλαϊκών μέτρων

Η ελπίδα στον ασίγαστο αγώνα του λαού και της νεολαίας

Πέρσι τέτοιες μέρες εμφανίστηκε το πρώτο κρούσμα κορονοϊού στη χώρα μας και ο Υπουργός Υγείας Κικίλιας εκ μέρους της κυβέρνησης καθησύχαζε πως «είμαστε απόλυτα προετοιμασμένοι».
Ένα χρόνο μετά η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε πυκνό σκοτάδι, τα προβλήματα πολλαπλασιάστηκαν και οι αρνητικές, βαριές συνέπειες της πανδημίας χωρίς να έχουν αποκαλυφτεί σε όλη τους την έκταση δεν αφήνουν ανέγγιχτο κανένα τομέα της ζωής του λαού, της σωματικής και ψυχικής υγείας, της οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και πολιτιστικής ζωής.
Ένα χρόνο μετά το σύστημα υγείας βρίσκεται υπό κατάρρευση, κάθε μέρα εκπέμπονται μηνύματα πανικού, νέα μέτρα περιορισμών και απαγορεύσεων για τον καταταλαιπω­ρημένο και εξουθενωμένο λαό, μια παταγώδης κυβερνητική αποτυχία.
Η διαχείριση της πανδημίας από την κυβέρνηση της ΝΔ και η υποτιθέμενη μεγάλη «προτεραιότητα της υγείας του λαού» αποδείχτηκε ένα πρωτοφανές φιάσκο, με ανυπολόγιστες επιπτώσεις.Πρώτα από όλα αποδείχτηκε και όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, η δραματική συνέπεια από τη διάλυση των δημοσίων συστημάτων υγείας.Αυτά που αποτέλεσαν κατακτήσεις για τους λαούς μιας προηγουμένης ιστορικής φάσης, χάρη στην πίεση που άσκησαν οι μεγάλες σοσιαλιστικές επαναστάσεις, τα κινήματα για την εθνική ανεξαρτησία, οι μεγάλοι εργατικοί και λαϊκοί αγώνες, τώρα με την υποχώρηση του κινήματος αφαιρούνται απ’ άκρη σε άκρη σε όλο τον κόσμο από τις δυνάμεις του αστικού συστήματος, αφαιρώντας και το όποιο δίχτυ προστασίας διέθεταν προηγούμενα οι λαοί.

«Λιγότερο κράτος» και περισσότερη ατομική ευθύνη

Οι αστικές δυνάμεις με οποιαδήποτε μορφή -και ακόμη περισσότερο με τη μορφή της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης- διεξάγουν λυσσώδη αγώνα για το ξεθεμελίωμα όλων των μεταπολεμικών κατακτήσεων, διεξάγουν ανειρήνευτη πάλη για την εξαφάνιση των δημοσίων παροχών, του «κοινωνικού κράτους», κάθε κατάκτησης που έχει κοινωνικό πρόσωπο.

Είτε με τη μορφή του «λιγότερου κράτους» του πατέρα Μητσοτάκη, είτε με τη μορφή του «επιτελικού κράτους» του υιού Μητσοτάκη, εξαπολύεται μια ιδεολογικοπολιτική επίθεση για το χτύπημα και την εξάλειψη της ιδέας των συλλογικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων σε όλο το φάσμα της δημόσιας ζωής -και πρωτίστως των κατακτήσεων της δημόσιας και δωρεάν υγείας και παιδείας.

Η μνημονιακή κατεδάφιση της δημόσιας υγείας -με τα τρία δεξιά και «αριστερά» μνημόνια- συνεχίστηκε από την κυβέρνηση της ΝΔ, που απέναντι στην εξάπλωση της πανδημίας αρνείται πεισματικά να στηρίξει και να ενισχύσει.

Την ώρα που η κοινωνία βογκά από τα απανωτά λοκντάουν και τον εγκλεισμό και βομβαρδίζεται από μια καθημερινή ομοβροντία πως τα νοσοκομεία βουλιάζουν, πως οι ΜΕΘ εξαντλήθηκαν, ο κρατικός προϋπολογισμός για το 2021 που ψηφίστηκε το Δεκέμβριο ήταν μειωμένος στις δαπάνες για τη δημόσια υγεία κατά 572 εκ.

Με ασύλληπτη και εγκληματική ιδεολογική αγκύλωση και φανατισμό η κυβέρνηση της ΝΔ άφησε στην τύχη του το δημόσιο σύστημα υγείας και δεν το στήριξε ούτε με προσωπικό, ούτε με ΜΕΘ, ούτε με τεστ, ούτε με νοσοκομεία.

Πίσω της σε αυτή την αντιλαϊκή εγκληματική πολιτική στοιχήθηκαν οι εξαγορασμένοι κονδυλοφόροι των καλοπληρωμένων ΜΜΕ και οι επιτροπές των ειδικών που, με το αζημίωτο, εμπορεύονται την επιστημονική τους θέση.

Το αντιδραστικό ιδεολόγημα της ατομικής ευθύνης είναι η άλλη όψη του νομίσματος του «λιγότερου κράτους» που πετάει από πάνω του τα βαρίδια της όποιας κοινωνικής προστασίας, της όποιας κοινωνικής ευθύνης και τα μετακυλίει στο άτομο, εκτός αν πρόκειται για την ενίσχυση των σωμάτων ασφαλείας και των μηχανισμών καταστολής που τότε πρόθυμα ενισχύονται.

Έτσι, οι εργαζόμενοι φταίξαν για τα μνημόνια, οι αγρότες για το κλείσιμο των δρόμων, οι απεργοί για τα λουκέτα των μαγαζιών, οι απρόσεχτοι οδηγοί για το κλείσιμο της εθνικής, οι γονείς των παιδιών για την παιδεραστία, οι βιαζόμενες για το βιασμό, και οι ανεύθυνοι για τον κορονοιό.

Από τα σπλάχνα του μαύρου και αντιδραστικού νεοφιλελευθερισμού παράγεται και αναπτύσσεται ο εξίσου αντιδραστικός κοινωνικός αυτοματισμός, που συγκαλύπτει τις κρατικές και κυβερνητικές ευθύνες, γεννώντας το αλληλοφάγωμα και τη διαίρεση μέσα στην κοινωνία και την αναζήτηση του υπαίτιου στη διπλανή πόρτα.

Εγκατάλειψη της δημόσιας υγείας και προκλητική ενίσχυση των ιδιωτικών συμφερόντων

Όσο δεν ενίσχυσε η κυβέρνηση το δημόσιο σύστημα υγείας, άλλο τόσο ενίσχυσε και φρόντισε τους κλινικάρχες και την ιδιωτική υγεία, αγοράζοντας πανάκριβες υπηρεσίες, δίνοντας υπέρογκα ποσά, ενώ -ακόμη και ένα χρόνο μετά- τα τεστ για τον κορονοϊό δεν συνταγογραφούνται από το δημόσιο, αυξάνοντας κατακόρυφα τα πλού­­τη των ιδιωτών.

Παράλληλα, η κυβέρνηση μετέτρεψε το σύστημα υγείας σε σύστημα μιας νόσου, ακυρώνοντας τα χειρουργεία κατά 80 %, στρέφοντας την πλάτη στις άλλες παθήσεις και ασθένειες, σπρώχνοντας τον κό­σμο στην ιδιωτική υγεία για όσους έχουν και μπορούν και εγκαταλείποντας στη μοίρα τους τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Έγκλειστος ο κόσμος -«για την υγεία του» όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση- σε κατ’ οίκον περιορισμό, «παρέα» με την κυκλοφορία του ιού, με την έκρηξη των ψυχοφαρμάκων, του αλκοόλ και των ναρκωτικών, όπως επιβεβαιώνουν και οι χημικές αναλύσεις των λυμάτων.

Το μεγάλο, ωστόσο, πάρτι κερδοσκοπίας και κερδοφορίας των μεγάλων φαρμακευτικών μονοπωλίων είναι τα εμβόλια, που πάνω τους στηρίχτηκε μήνες τώρα το σόου του υποτιθέμενου τέλους του κορονοϊού, για να σκεπάσει και να δικαιολογήσει την πλήρη αδράνεια και την πλήρη εγκατάλειψη του συστήματος υγείας. Αποκαλύφθηκε, έτσι, η μετατροπή των εμβολίων από εργαλεία για τη λύτρωση των ανθρώπων σε εργαλεία ιμπεριαλιστικών α­ντα­γωνισμών, οικονομικής και πολιτικής εκμετάλλευσης.

Ούτε λόγος βέβαια δε γίνεται πια για τις πατέντες των εμβολίων, που -αφού τις χρυσοπλήρωσαν οι λαοί με τα υπέρογκα ποσά των δημοσίων προϋπολογισμών- κρατούνται εφτασφράγιστα μυστικά από τα μεγάλα φαρμακευτικά μονοπώλια με την περιφρούρηση των κυβερνήσεων, που πάνω από όλα, πάνω από την υγεία των λαών, για την οποία υποκριτικά μιλούν, τοποθετούν το ιερό δισκοπότηρο της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και του κέρδους.

Από την άλλη, όπως καταγγέλλουν φωνές μέσα από την επιστημονική κοινότητα, δεν έχει αναδειχτεί και προσεχτεί ο τομέας των φαρμάκων, παρόλο που υπάρχουν αξιόλογα αποτελέσματα για την καταπολέμηση του κορονοϊού, καθώς θα έκοβε μερίδιο κερδών από το χρυσωρυχείο των εμβολίων.

Μάλιστα, καθώς για τα εμβόλια δεν έχει γίνει ξεκάθαρο ποιος είναι ο χρονικός ορίζοντας της αποτελεσματικότητάς τους και καθώς προχωρούν και επικρέμονται σαν δαμόκλειος σπάθη οι διάφορες μεταλλάξεις, το κλίμα αβεβαιότητας και ανησυχίας εντείνεται.
Η κυβέρνηση, απέναντι στο πρόβλημα του κορονοϊού και απέναντι στη γύμνια του δημόσιου συστήματος υγείας, έχοντας σταθερά δίπλα της και ελέγχοντας την επιτροπή των ειδικών και τα μέσα ενημέρωσης, ένα χρόνο τώρα άσκησε την πολιτική των συνεχών λοκντάουν και της καραντίνας, του εγκλεισμού και της τρομοκρατίας, της διασποράς του φόβου και των μαζικών ψυχώσεων, των προστίμων και των απαγορεύσεων. Και αυτά τα ονόμασε υγειονομική πολιτική και πολιτική προστασίας της κοινωνίας.

Νέα μνημόνια προαναγγέλλονται

Τώρα, μπροστά στον ελληνικό λαό ξεδιπλώνονται οι επιπτώσεις μιας νέας οικονομικής κρίσης που η σφοδρότητά της δεν έχει ακόμη αποκαλυφθεί.

Το ποσοστό μείωσης του ΑΕΠ της ευρωζώνης θα ξεπεράσει το 9% και ακόμη περισσότερο της Ελλάδας, που αποτελεί μια ε­ξαρ­τημένη οικονομία, μια οικονομία υπηρεσιών και τουρισμού, όπως τη μετέτρεψαν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και ιδιαίτερα η ΕΕ μαζί με τις ντόπιες κυβερνήσεις.

Νέες ουρές ανέργων προστίθενται στις παλιές από τους κλάδους του τουρισμού, του πολιτισμού, του λιανεμπορίου, της εστίασης και όλων των κλάδων που πλήττονται. Νέα λουκέτα προστίθενται στα παλιά, με τα ψίχουλα της κυβέρνησης -που προβλέπονται μόνο για κάποιους- να μην επαρκούν ούτε για τα στοιχειώδη, όταν από την άλλη θησαυρίζουν ξένα και ντόπια μονοπώλια που ευνοούνται από το λοκντάουν και το ηλεκτρονικό εμπόριο των μεγάλων αλυσίδων γιγαντώνεται σε βάρος του λιανεμπορίου. Όταν μια σειρά ευνοϊκά μέτρα και απαλλαγές στηρίζουν το μεγάλο κεφάλαιο και όταν ζεστό κρατικό χρήμα κατευθύνεται προς καναλάρχες, κλινικάρχες, αεροπορικές εταιρείες, κατασκευαστικές και εταιρείες διοδίων, ακόμη και προς την Εκκλησία -όπως ανακοινώθηκε από την Ιερά Σύνοδο λόγω περιορισμών των εσόδων της.

Ένας νέος γύρος μνημονιακής πολιτικής προαναγγέλλεται, καθώς -όπως λέει και ο Σταϊκούρας- «στην Ευρώπη τζάμπα γεύμα δεν υπάρχει» και τις όποιες πρόσκαιρες ενισχύσεις και χρηματοδοτήσεις της ΕΕ θα κληθεί ο ελληνικός λαός να τις πληρώσει πολλαπλάσια, όπως έχει κάνει με τα προηγούμενα χρέη που του φόρτωσαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Η αξιοποίηση της πανδημίας για μεγάλες αντιλαϊκές ανατροπές

Παράλληλα, η πανδημία αξιοποιείται από την κυβέρνηση και το μεγάλο κεφάλαιο για την ενίσχυση στρατηγικών σκοπών και όχι μόνο για την εκτίναξη και τα υπερκέρδη του ηλεκτρονικού εμπορίου και το σβήσιμο από το χάρτη σε παγκόσμια κλίμακα μεγάλων τμημάτων λιανεμπορίου, αλλά και με την εκτίναξη της τηλεργασίας και της τηλεκαπαίδευσης.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, συνολικότερα, άρπαξε την ευκαιρία σαν το λύκο στην αναμπουμπούλα, προωθώντας μια σειρά νόμους -πάνω από 100- με βαθύ αντιδραστικό και αντιλαϊκό περιεχόμενο, με επόμενο στη σειρά το νέο αντεργατικό νόμο Βρούτση-Χατζιδακη, που θέλει να χτυπήσει θεμελιώδη δικαιώματα -όπως το οχτάωρο και το δικαίωμα της απεργίας-, να περιορίσει συνδικαλιστικά δικαιώματα, να θεσμοθετήσει την κακόφημη για πολλούς πλέον εργαζόμενους τηλεργασία.

Εκεί ωστόσο που η κυβέρνηση του Μητσοτάκη λειτούργησε με όρους και τακτική πειρατείας, κάνοντας ρεσάλτο καταπάτησης, είναι τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, οι πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθέριες. Έσπευσε από την πρώτη στιγμή η κυβέρνηση να βγάλει στους δρόμους αντί ασθενοφόρα και γιατρούς, αστυνόμους και περιπολικά. Αντί για ιατρικούς ελέγχους και μαζικά τεστ, πραγματοποιεί καθημερινά υπερπολλαπλάσια αστυνομικά μπλόκα και κόβει πρόστιμα.

Προς παραβίαση κάθε υ­γειονομικής λογικής -που κατά τα άλλα επικαλείται-, επέβαλε απαγόρευση κυκλοφορίας από της 6, μέτρο καθαρόαιμης κατασταλτικής και τρομοκρατικής σύλληψης. Με πρόσχημα τον κορονοϊό εμπεδώνει κλίμα αστυνομοκρατίας, απαγορεύσεων και συστηματικού κρατικού ελέγχου της κοινωνίας και της δημόσιας ζωής.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με πρωτοπαλίκαρα τους ακροδεξιούς Χρυσοχοΐδη, Βορίδη και Γεωργιάδη, στην επέτειο του Πολυτεχνείου και στην επέτειο του Γρηγορό­πουλου, επανάφερε από το χουντικό οπλοστάσιο την απαγόρευση των συναθροίσεων άνω των τριών ατόμων “καθ’ άπασα την επικράτεια”, με προφανή σκοπό όχι βέβαια την υγεία των πολιτών άλλα το χτύπημα των πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών και την ενίσχυση ενός αυταρχικού κράτους του «αποφασίζομεν και διατάζομεν».

Πιστοί στο δόγμα του «νόμου και της τάξης» έφεραν τον νόμο για τον περιορισμό και το χτύπημα των διαδηλώσεων, το νόμο για την πανεπιστημιακή αστυνομία, μετά την κατάργηση του ασύλου, ποινικοποι­ώντας τον αγώνα της νεολαίας και τις ελευθερίες της, θέλοντας να επιβάλει σιγή στα πανεπιστήμια όπως και στην κοινωνία.

Η πρωτόγνωρη για τα τελευταία χρόνια ενίσχυση του αυταρχισμού, του αστυνομικού και κατασταλτικού κράτους προφανώς ικανοποιεί τις ανάγκες και τους μύχιους πόθους της δεξιάς διακυβέρνησης, που ήρθε με φόρα ενισχυμένη από την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, θέλοντας να πάρει όχι μόνο τη ρεβάνς από την «πρώτη φορά κυβέρνηση της αριστεράς», αλλά κυρίως τη ρεβάνς από την παρουσία στη χώρα μας του αριστερού και λαϊκού κινήματος και των κατακτήσεων και των επιτυχιών του. Ενώ παράλληλα, αποσκοπεί στη θωράκιση του αστικού συστήματος απέναντι στις απειλητικές κοινωνικές αναστατώσεις μιας κρίσης που ταχύτατα αναπτύσσεται.

Μαζικό κίνημα και ασυμβίβαστη πάλη είναι ο δρόμος της πραγματικής αριστεράς

Το πιο αποτελεσματικό στήριγμα στην πολιτική της η κυβέρνηση το βρήκε στα κόμματα του κοινοβουλίου και, όχι τόσο στα ακροδεξιά εξαπτέρυγα της ελληνικής λύσης, όσο στα ψευτοαριστερά κόμματα του ΣΥΡΙΖΑ, του ΜΕΡΑ25 και του ΚΚΕ, που συνέβαλαν καθοριστικά στον αφοπλισμό του κόσμου, αναπαράγοντας τη θέση που λέει πως οι μαζικές κινητοποιήσεις του λαού επιβαρύνουν τη δημόσια υγεία.

Από την Πρωτομαγιά μέχρι το Πολυτεχνείο και από τις απεργίες και τις στάσεις εργασίας που προκηρύχτηκαν το Νοέμβρη και το Δεκέμβρη, αυτές οι δυνάμεις ευθυγραμμίστηκαν με την πολιτική της κυβέρνησης, της παρείχαν πολιτικό άλλοθι και περιορίστηκαν σε κινήσεις συμβολικού χαρακτήρα, με αντιπροσώπους, στέλνοντας στο λαό το μήνυμα της συμμόρφωσης και της υποταγής στις κυβερνητικές εντολές. Αυτή η στάση αποτέλεσε το καθοριστικό στοιχείο που εκμεταλλεύτηκε και αξιοποίησε η κυβέρνηση για να προωθήσει τα σχέδιά της.

Τα «μένουμε ενεργοί» ή «μένουμε δυνατοί» κλπ αποτέλεσαν παραλλαγές και παρακολούθημα του κυβερνητικού «μένουμε σπί­τι», από το ΚΚΕ και από δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, που πρό­ταξαν την πολιτική κατεύθυνση τού «Μετά θα Λογαριαστούμε». Που πρόταξαν στο λαό ότι τώρα πρέπει να ακούμε τις επιτροπές των ειδικών, εκείνες τις επιτροπές που βασικά λειτούργησαν σαν κυβερνητικοί εκπρόσωποι.

Παράλληλα και δυνάμεις των ΕΑΑΚ και του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού ρεύματος, που αποθεώνουν και ιδεολογικοποιούν τις συγκρούσεις και επιδίδονται σε λεονταρισμούς ψευτοσυγκρούσεων με τα αστυνομικές δυνάμεις, κούρνιασαν όταν η κυβέρνηση εξαπέλυσε κατά χιλιάδες τους πραιτοριανούς της επιβάλλοντας στο κέντρο των πόλεων συνθήκες αγρίας τρομοκρατίας.

Το Μ-Λ ΚΚΕ το χρόνο που πέρασε πάλεψε με τις δυνάμεις του -μέσα σε αυτές τις πολύ δύσκολες συνθήκες- να μην περάσει το κλίμα που θέλησε να επιβάλει η κυβέρνηση, στήνοντας σκηνικό ζόφου και τρό­μου, μαζικής υστερίας και ψύχωσης.

Πάλεψε για να αποκαλυφθεί και μην περάσει η πολιτική των απαγορεύσεων και της καταστολής, εκδίδοντας αδιάκοπα το “Λαϊκό Δρόμο”, τροφοδοτώντας με πολιτική αρθρογραφία τα μέλη, τους φίλους και τον κόσμο που το παρακολουθεί, παρέμβηκε δραστήρια στις κινητοποιήσεις των υγει­ονομικών στα νοσοκομεία, έδωσε μαχητικό και αγωνιστικό παρόν στις κινητοποιήσεις της Πρωτομαγιάς και του Πολυτεχνείου, στην απεργία της 26 Νοέμβρη, στη στάση εργασίας ενάντια στον προϋπολογισμό τον Δεκέμβρη, στις φοιτητικές και εκπαιδευτικές κινητοποιήσεις.

Οι κινητοποιήσεις των αριστερών οργανώσεων στο προηγούμενο δύσκολο διάστημα της σκληρής καταστολής, οι κινητοποιήσεις των υγειονομικών και των εκπαιδευτικών μέσα από τα συνδικάτα τους άνοιξαν το δρόμο στις πρώτες φοιτητικές κινητοποιήσεις που γρήγορα μαζικοποιήθηκαν και έσπασαν το κλίμα της κυβερνητικής τρομοκρατίας και των απαγορεύσεων.

Η κυβερνητική προπαγάνδα, που προηγούμενα εγκλώβιζε την κοινωνία όπως το πρώτο διάστημα, τώρα μετά από ένα χρόνο και με το ένα φιάσκο να διαδέχεται το άλλο, με κραυγαλέες αντιφάσεις και συνεχείς παλινωδίες, με παταγώδη αποτυχία προστασίας της κοινωνίας, δεν πιάνει. Και κάτω από την πίεση των μεγάλων οικονομικών και κοινωνικών αδιεξόδων από δυνάμεις της κοινωνίας αναζητούνται δρόμοι έκφρασης και διαμαρτυρίας.

Το κρίσιμο ζήτημα για τις δυνάμεις της πραγματικής αριστεράς είναι να αναζητηθούν το επόμενο διάστημα οι δρόμοι εκείνοι μέσα στο μαζικό κίνημα που θα μπορέσουν να βοηθήσουν τον εργαζόμενο λαό να σταθεί στα πόδια του να οργανωθεί να παλέψει και να διεκδικήσει. Να ορθωθούν παλλαϊκές αντιστάσεις στην πολιτική των παλιών και νέων μνημονίων.

Να μην αποτελέσουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία απέναντι στην κρίση της πανδημίας τα συνήθη υποζύγια, να μην πληρώσει ο λαός τα σπασμένα της κρίσης που μεγεθύνεται και να ενισχυθεί με κάθε τρόπο η πάλη για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες που βάναυσα καταπατούνται.

Προϋπόθεση για να έχουν αυτοί οι αγώνες μαζικότητα και αποτελεσματικότητα είναι το χτύπημα της γραμμής της συνεργασίας με την κυβέρνηση που κυριαρχεί στην ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος, το χτύπημα κάθε συμβιβαστικής και ηττοπαθούς γραμμής, το χτύπημα των ψευτοαριστερών αντιλήψεων της προσαρμογής στα πλαίσια του αστικού συστήματος.