Σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης ξαναμπαίνει η Γαλλία μετά τη δολοφονική επίθεση στη Χριστουγεννιάτικη αγορά στο Στρασβούργο, αυξάνοντας το επίπεδο επαγρύπνησης σε συναγερμού, ενώ η κυβέρνηση Μακρόν αξιοποιεί στο έπακρο το αιματηρό χτύπημα.
Ενεργοποιεί όλο το πακέτο των αντιτρομοκρατικών μέτρων, ενισχύοντας την αστυνομοκρατία, ενώ ταυτόχρονα εντείνει τις πιέσεις για αναστολή των κινητοποιήσεων -χωρίς μέχρι στιγμής να τις έχει απαγορεύσει- για λόγους ασφαλείας, καλλιεργώντας, με την πολύτιμη βοήθεια των ΜΜΕ, ένα γενικευμένο κλίμα εκφοβισμού και πανικού.
Την κυβέρνηση, στις επίπονες προσπάθειές της να τελειώνει με τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, στηρίζουν οι Ρεπουμπλικάνοι και η Λεπέν. Υιοθετώντας ακόμα σκληρότερη στάση σιγοντάρουν το κλείσιμο των κινητοποιήσεων, ακόμα και το ενδεχόμενο απαγόρευσής τους μπροστά στην «ύψιστη ανάγκη του πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία» που πρέπει να βρει το έθνος ενωμένο, τσακίζοντας το δικαίωμα των συγκεντρώσεων! Στο ίδιο μήκος κύματος, η πρώτη συνδικαλιστική ομοσπονδία της χώρας, η φιλοκυβερνητική CFDT, καλεί τον κόσμο να μείνει σπίτι του λόγω της κρισιμότητας της κατάστασης για να μην επιβαρυνθούν και άλλο οι δυνάμεις καταστολής! Παρά το κλίμα τρομοϋστερίας που χτυπάει κόκκινο, παρά το όργιο τρομοκράτησης και βάρβαρης καταστολής των πρόσφατων κινητοποιήσεων με δεκάδες τραυματίες -όπου πλέον απροκάλυπτα απέναντι σε διαδηλωτές επιστρατεύονται τεθωρακισμένα, αύρες, πλαστικές σφαίρες, στρατιές δυνάμεων καταστολής με συμπεριφορά στρατού κατοχής- το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων», που μετρά πάνω από έναν μήνα κινητοποιήσεων και 6 νεκρούς, δεν έχει αναστείλει τις διαδηλώσεις για το Σάββατο 15 Δεκέμβρη.
Το διάγγελμα του Μακρόν, διανθισμένο με μπόλικους θεατρινισμούς, αποτελεί αναμφίβολα αναδίπλωση της κυβέρνησης, κάτω από την πίεση του μαζικού ξεσηκωμού σε όλη τη χώρα. Οι ελεημοσύνες της κυβέρνησης αφήνουν τον κόσμο στην πείνα του, περιλαμβάνουν μια αμφιλεγόμενη αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 100 ευρώ και φοροελαφρύνσεις- εμπαιγμό για τους χαμηλοσυνταξιούχους. Τσάι και συμπάθεια. Επιπλέον οι παροχές αυτές δεν θα επιβαρύνουν τους εργοδότες, τους οποίους κάλεσε αν θέλουν να δώσουν κάποιο έκτακτο επίδομα στους εργαζόμενους.
Και είναι ενδεικτικό ότι οι εργοδοτικές ενώσεις, και πρωτίστως οι ναυαρχίδες των μεγάλων γαλλικών μονοπωλίων, έσπευσαν να στηρίξουν τον εκλεκτό τους, ώστε να σταματήσει η κοινωνική αναταραχή. Η διεύθυνση της Total άμεσα πρότεινε μπόνους 1500 ευρώ και αυξήσεις 3,1% στους μισθούς. Αλλά και ο γενικός γραμματέας της CFDT, αμέσως μετά το διάγγελμα Μακρόν, έσπευσε να δηλώσει ικανοποίηση για τις παροχές – ψίχουλα.
Οι κυβερνητικές παραχωρήσεις, που τελικά δεν μπόρεσαν να εξευμενίσουν και να αναχαιτίσουν τη λαϊκή αγανάκτηση και απόγνωση, εντάσσονται στις πολύπλευρες προσπάθειες της κυβέρνησης να διχάσει και να διασπάσει το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων», που μόνο αρραγές δεν είναι, να το αποδυναμώσει και να το οδηγήσει στον εκφυλισμό, μία με την αχαλίνωτη κρατική τρομοκρατία, μία με παροχές που έχουν αποδέκτες τα πιο εξαθλιωμένα στρώματα. Και βέβαια αξιοποιεί τώρα με τον πιο χυδαίο τρόπο το αιματηρό χτύπημα στο Στρασβούργο για να κηρύξει σιγή νεκροταφείου, προκειμένου άρον-άρον να βγει από την κρίση.
Παράλληλα, σ’ αυτή την κατεύθυνση, εντείνει τις συναντήσεις με τα πολιτικά κόμματα και τις συνδικαλιστικές ομοσπονδίες, ώστε να εκτονώσει την έκρυθμη κατάσταση και να προλάβει το πλάτεμα των κινητοποιήσεων, γιατί εκτός από τα «κίτρινα γιλέκα» βρίσκονται σε αναβρασμό οι μαθητές αλλά και αρκετά Πανεπιστήμια.
Το αυθόρμητο κίνημα των κίτρινων γιλέκων, που ξέσπασε με αφορμή τις αυξήσεις στα καύσιμα –τις οποίες τελικά η κυβέρνηση απέσυρε -, παρά τη μεγάλη ετερογένεια στους κόλπους του, το θολό προσανατολισμό ακόμα και στα αιτήματα που προβάλλει, προκάλεσε κοινωνική έκρηξη, ήρθε σαν συνέχεια των μεγάλων πανεργατικών κινητοποιήσεων του προηγούμενου διαστήματος, έδωσε μαζικές και μαχητικές διαδηλώσεις, εκφράζοντας τη συσσωρευμένη οργή χιλιάδων ανθρώπων και αναδεικνύοντας τις αγωνιστικές τους διαθέσεις. Οι μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις στάθηκαν αμήχανα απέναντι σ’ αυτό το κίνημα και μόνο κάτω από την έκταση και την ένταση του ξεσηκωμού αναγκάστηκαν να το στηρίξουν.
Το πνεύμα ηττοπάθειας, υποχώρησης και υποταγής στα γρανάζια του κοινωνικού διαλόγου των μεγάλων συνδικαλιστικών φορέων, οι χρόνιες πολιτικές συμβιβασμού των ηγεσιών τους υποσκάπτουν τη σύνδεση των συνδικάτων με ευρύτερες λαϊκές μάζες, αυξάνοντας την έλλειψη εμπιστοσύνης και την καχυποψία των εργατολαϊκών στρωμάτων.
Το κόμμα της Λεπέν κατέβαλε από την αρχή προσπάθειες να καπηλευτεί τον λαϊκό ξεσηκωμό, να διεισδύσει στο «κίνημα των κίτρινων γιλέκων», να το καπελώσει και να το χειραγωγήσει, ξερνώντας φασιστικό δηλητήριο, επιχειρώντας ξανά και ξανά να συνδέσει την πτώση του βιοτικού επιπέδου και της αγοραστικής δύναμης με το Μεταναστευτικό. Η Λεπέν καταδικάζει τις καταστροφές στο Παρίσι, αλλά για την αστυνομική βαρβαρότητα, για την κτηνώδη βία απέναντι στους διαδηλωτές δεν βρίσκει ούτε μια λέξη. Οι φασιστικές δυνάμεις θέλουν τάγματα εφόδου να τρομοκρατούν, αλλά δεν θέλουν κανένα λαό στο δρόμο να διεκδικεί πίσω τις κατακτήσεις του.
Οι Ρεπουμπλικάνοι χαιρετίζουν τα μέτρα Μακρόν γιατί αφήνουν στο απυρόβλητο και δεν επιβαρύνουν τους επιχειρηματικούς ομίλους.
Η «Ανυπότακτη Γαλλία» του Μελανσόν και το ΚΚΓ, με τις αραχνιασμένες ρεφορμιστικές τους αντιλήψεις, επιδίδονται σε κινήσεις εντυπωσιασμού, με την τυπική και χωρίς ουσία πρόταση μομφής. Σ’ όλη τη διάρκεια των κινητοποιήσεων περιορίστηκαν σε παρεμβάσεις με στόχο να διοχετεύσουν τη λαϊκή οργή στις κάλπες, αξιοποιώντας το σύνθημα «κάτω η κυβέρνηση», να ανακόψουν τη δυναμική των αγώνων και να την εγκλωβίσουν στα στενά όρια των δικών τους αυταπατών.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ποια θα είναι η προοπτική των κινητοποιήσεων στη Γαλλία, αν οι συνομοσπονδίες (όπως η CGT) που προκήρυξαν απεργιακές κινητοποιήσεις με αιτήματα αιχμής αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, προστασία της κοινωνικής ασφάλισης, θα κινηθούν σε αγωνιστική κατεύθυνση ή θα παίξουν το ρόλο πυροσβέστη, ιδιαίτερα μέσα στο κλίμα τρομοφοβίας που διαμορφώνεται. Αναμφίβολα όμως οι εξελίξεις στη Γαλλία αποτελούν ένα πολύ σοβαρό πλήγμα για τη συνέχιση των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, είναι φανερό ότι η πλειοψηφία του γαλλικού λαού απορρίπτει την πολιτική του Μακρόν.
Ο εμφανιζόμενος σωτήρας, που ανέλαβε να βάλει ταφόπλακα και να αποτελειώσει τα απομεινάρια των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων, δέχτηκε ένα ισχυρό χαστούκι. Το ατσαλάκωτο αλαζονικό προφίλ του στραπατσαρίστηκε και δεν είναι ούτε στα μισά της θητείας του, έχοντας επιπλέον να περάσει το καυτό πακέτο του συνταξιοδοτικού και της κοινωνικής ασφάλισης. Όσο και αν οι κυβερνητικές παραχωρήσεις είναι ελάχιστες μπροστά στις ανάγκες και τις διεκδικήσεις των λαϊκών στρωμάτων και μόνο το γεγονός ότι η κυβέρνηση Μακρόν υποχρεώθηκε σε άτακτη υποχώρηση, αναδεικνύει ότι ο μόνος δρόμος για να φρενάρει τις εξοντωτικές αντιλαϊκές πολιτικές και να προκαλέσει σοβαρούς κλυδωνισμούς, είναι ο μαζικός εξωκοινοβουλευτικός αγώνας.
★★★
Αυτή την περίοδο σ’ όλες τις ισχυρές χώρες της Ευρώπης, Γερμανία, Γαλλία, Μ. Βρετανία, επικρατεί πολιτική αστάθεια, μόνο που στη Γαλλία δεν είναι αποτέλεσμα διαβουλεύσεων, παζαρεμάτων και ανταλλαγμάτων σε επίπεδο κορυφής. Αλλά αποτέλεσμα μαζικών λαϊκών κινητοποιήσεων που τράνταξαν το πολιτικό σκηνικό, μιας κοινωνικής έκρηξης που προκάλεσε ισχυρούς κραδασμούς στην κυβέρνηση και προσγείωσε απότομα τον Μακρόν και τις διαβόητες μεταρρυθμίσεις του. Οι πενιχρές παροχές του Μακρόν προκαλούν αλλεργία στους ιθύνοντες της ΕΕ. Εκφράζουν δήθεν ανησυχίες για τον Προϋπολογισμό της Γαλλίας που βγαίνει εκτός ορίων και ανοίγει την όρεξη στην Ιταλία, αλλά αυτό που κυρίως τους ανησυχεί είναι ο κοινωνικός αναβρασμός στο εσωτερικό της δεύτερης ισχυρής δύναμης της Ευρωζώνης, το γεγονός ότι οι λαϊκές μάζες βγήκαν δυναμικά στο προσκήνιο, έστω και με τη μορφή ενός αυθόρμητου κινήματος, προτάσσοντας τα δικά τους συμφέροντα, τις δικές τους ανάγκες.
Η ΕΕ από την αρχή της κρίσης επέβαλε μία, πρωτοφανή για τα μεταπολεμικά δεδομένα, πολιτική κατεδάφισης των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων, ταυτόχρονα με το τσάκισμα των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Ο καταιγισμός αντιλαϊκών μέτρων, στο όνομα της εξυγίανσης της οικονομίας, για την ισχυροποίηση του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού οικοδομήματος, επιδείνωσε ραγδαία τις συνθήκες διαβίωσης εκατομμυρίων ανθρώπων που φτωχοποιήθηκαν και εξαθλιώθηκαν.
Ο ξεσηκωμός εκατοντάδων χιλιάδων στη Γαλλία, συνάντησε την αλληλεγγύη της πλειοψηφίας του γαλλικού λαού, είναι το αποτέλεσμα της διογκούμενης λαϊκής οργής απέναντι σ’ αυτή την αντιλαϊκή λαίλαπα που αφήνει πίσω της κοινωνικά ερείπια. Κι αυτό αφορά όλους τους λαούς της Ευρώπης. Η κοινωνική έκρηξη στη Γαλλία αφήνει τη δική της παρακαταθήκη για τους αγώνες που θα ξεσπάσουν.
