Η είδηση του θανάτου του Κώστα Σημίτη, του επί οκτώ χρόνια πρωθυπουργού των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ (1996 – 2004), αποτέλεσε μια πρώτης τάξης ευκαιρία για τα αστικά επιτελεία, τα κυρίαρχα μέσα αλλά και σχεδόν για το σύνολο του αστικού πολιτικού κόσμου να εξυμνήσουν το έργο της περιόδου του. Να πλέξουν το εγκώμιο για το κυβερνητικό έργο της ΠΑΣΟΚικής διακυβέρνησης εκείνης της εποχής. Της διακυβέρνησης εκείνης που σήμερα, σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά, ο λαός μας εξακολουθεί να πληρώνει πολύ ακριβά το «μάρμαρο».
Η οκταετής διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τον Σημίτη στην πρωθυπουργία συνοδεύτηκε από την επιβολή σκληρών νεοφιλελεύθερων μέτρων. Ήταν η συνέχεια και η κλιμάκωση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της Δεξιάς, με τη σημαία της σοσιαλδημοκρατίας και με ρεκλάμα τον περιβόητο εκσυγχρονισμό. Ο Σημίτης συνέχισε και ολοκλήρωσε τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές από εκεί που τις άφησε ο Κων/νος Μητσοτάκης με τη διακυβέρνηση της ΝΔ (90-93). Ο σημιτικός εκσυγχρονισμός, που τόσο πολύ διαφημίστηκε από τα ΜΜΕ εκείνη την εποχή ήταν για το λαό και τους εργαζόμενους το συνώνυμο των πολιτικών σκληρής λιτότητας, του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου, των σαρωτικών ιδιωτικοποιήσεων, των απανωτών χτυπημάτων στις λαϊκές-κοινωνικές κατακτήσεις στη Δημόσια Υγεία – Παιδεία – Ασφάλιση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε το διαβόητο νομοσχέδιο Γιαννίτση που αποτελούσε κανονικό νεοφιλελεύθερο οδοστρωτήρα για την κοινωνική ασφάλιση ούτε βέβαια και τις μεγαλειώδεις πανεργατικές απεργίες που υποχρέωσαν την κυβέρνηση Σημίτη σε άτακτη αναδίπλωση. Ούτε φυσικά πρέπει να ξεχνάμε τα ταξικά-αντιδραστικά μέτρα Αρσένη, εμπνευσμένα από τις βίβλους της ΕΕ που έφεραν καίρια πλήγματα στο Δημόσιο Σχολείο, ενέτειναν τους ταξικούς φραγμούς και την ίδια ώρα έβγαλαν στο δρόμο του αγώνα και γιγάντωσαν το εκπαιδευτικό κίνημα.
Η ντόπια ολιγαρχία και οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές τον εκθειάζουν σήμερα για το σπουδαίο του τάχα κατόρθωμα που ήταν η ένταξη της χώρας μας στην ευρωζώνη, στον περίφημο «σκληρό πυρήνα» της ΕΕ, υποσχόμενος ευημερία στο λαό, οικονομική σταθερότητα και ασφάλεια, τάζοντας εξίσωση των μισθών με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ιδιαίτερα σήμερα που ολόκληρο το ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα της ΕΕ κλυδωνίζεται και μπαίνει σε μια περίοδο βαθιάς και δομικής κρίσης όλοι οι μύθοι καταρρέουν. Όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί δοκιμάζονται σκληρά από την πολιτική της ΕΕ. Τα εκατομμύρια των εργαζομένων, από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα της Γερμανίας και της Γαλλίας ως τις εξαρτημένες χώρες σαν την Ελλάδα, βρίσκονται αντιμέτωποι με την ανεργία, την άγρια καπιταλιστική εκμετάλλευση, την καταστολή, τη φτώχεια και τη σαρωτική ακρίβεια. Η ΕΕ αποδεικνύεται ότι είναι μέγγενη για τους λαούς.
Στη χώρα μας η διακυβέρνηση Σημίτη έφερε τους εργαζόμενους και τα πλατιά λαϊκά στρώματα αντιμέτωπους με τις πολιτικές της σκληρής και διαρκούς λιτότητας στο όνομα της επίτευξης των δημοσιονομικών στόχων της σύγκλισης με την ΕΕ και το ευρώ. Την ίδια ώρα που ο λαός μας στέναζε από το βάρος αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής, η σημιτική διακυβέρνηση επινοούσε κάθε είδους μηχανορραφίες και τεχνάσματα για να κάνει πράξη τα οράματα της ντόπιας ολιγαρχίας. Η διαβόητη ως τις μέρες μας «δημιουργική λογιστική», το μαγείρεμα δηλαδή των οικονομικών και του δημόσιου χρέους ώστε να πιάσει η χώρα τους στόχους ένταξης στην ευρωζώνη, φέρνει τη δική του σφραγίδα. Και όλα αυτά για να οδηγηθεί ο τόπος στη χρεοκοπία και ο λαός στη μέγγενη των μνημονίων και των πρωτόγνωρων αντιλαϊκών και αντικοινωνικών μέτρων που επέβαλαν οι κυβερνήσεις και συγκυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ με τις προσταγές της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Χαρακτηρίστηκε «αρχιερέας της διαπλοκής», καθώς στην περίοδο διακυβέρνησής του απογειώθηκαν η ρεμούλα, τα οικονομικά σκάνδαλα και το πάρτι της καταλήστευσης του δημοσίου χρήματος. Τα υπέρογκα ποσά με τα οποία χρεώθηκε ο ελληνικός λαός για τα εξοπλιστικά προγράμματα και τις σκανδαλώδεις συμβάσεις, που οδήγησαν αργότερα στη φυλακή τον Α. Τσοχατζόπουλο, η διασπάθιση του δημοσίου χρήματος με τα μεγάλα κατασκευαστικά έργα (γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, αεροδρόμιο κλπ) δεν έχουν προηγούμενο. Αυτό όμως που σημάδεψε την περίοδο αυτή ήταν το απίστευτο φαγοπότι των ολυμπιακών αγώνων 2004 με το οποίο ο ελληνικός λαός χρεώθηκε με ανυπολόγιστα ποσά για να βλέπει σήμερα τα κουφάρια των εγκαταστάσεων να ρημάζουν εγκαταλελειμμένα. Όπως επίσης και το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου με τις πλάτες της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που οδήγησε όχι μόνο στη λεηλασία των οικονομιών πάρα πολλών νοικοκυριών αλλά και σημαντικών ποσών από τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων τα οποία υποχρεώθηκαν να τζογάρουν τα χρήματα των εργαζομένων.
Η διακυβέρνηση Σημίτη εγκαινίασε μια νέα εποχή ενδοτισμού απέναντι στις τουρκικές βλέψεις και βάθυνε ακόμα περισσότερο το καθεστώς της αμερικανοκρατίας στη χώρα. Η κρίση των Ιμίων με το προδοτικό «ευχαριστώ την κυβέρνηση των ΗΠΑ» καθώς και οι συνθήκες της Μαδρίτης και του Ελσίνκι με τις οποίες η ελληνική πλευρά αναγνώρισε «ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο» οδήγησαν στο γκριζάρισμά του, ενώ αναγόρευσαν και επίσημα τους αμερικάνους σε επιδιαιτητές των ελληνοτουρκικών διαφορών. Κερασάκι στην τούρτα αποτέλεσε η επαίσχυντη στάση της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ με την παράδοση του Οτσαλάν στις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες μέσα σε ελληνικό έδαφος έχοντας τη σύμφωνη γνώμη των Σημίτη-Πάγκαλου. Η αμερικανόδουλη πολιτική του ΠΑΣΟΚ ήταν εκείνη που άνοιξε τους ελληνικούς διαδρόμους στα αμερικανοΝΑΤΟικά στρατεύματα ώστε να κατακτήσουν και να διαμελίσουν την Γιουγκοσλαβία. Που μετέτρεψε τη Σούδα σε ορμητήριο των αμερικανών στον πόλεμο του Αφγανιστάν και του Ιράκ με τις ελληνικές φρεγάτες να περιπολούν στον Περσικό Κόλπο κάτω από τις επιταγές του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Σήμερα ο Μητσοτάκης και η κυβέρνηση της ΝΔ αποδεικνύονται άξιοι συνεχιστές της πολιτικής που χάραξε ο Σημίτης πριν από τρεις δεκαετίες. Γι’ αυτό και του αποδίδουν τιμές, τον εξυμνούν για λογαριασμό της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης. Ο λαός μας όμως έχει μνήμη και σίγουρα δεν θα ξεχάσει το Σημίτη για όλα εκείνα τα δεινά που επέφερε στον τόπο.
