Έχουμε πολλές φορές σημειώσει ότι ό νέος κύκλος «διαλόγου» με την Τουρκία είναι διατεταγμένος από τους ξένους «προστάτες», που θέλουν «ήρεμα νερά» στη ΝΑ πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Και προκειμένου να επαναφέρουν την Τουρκία που κάνει ανοίγματα «προς βορράν» στο δυτικό μαντρί, δεν θέλουν» «να της χαλάσουν τα χατίρια», πιέζουν τις «ευπειθέστατες» ελληνικές κυβερνήσεις σε υποχωρήσεις, με αποτέλεσμα ο «διάλογος» αυτός να περιλαμβάνει και παραχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων από πλευράς της Ελλάδας. Είναι άλλωστε συνέχεια των υποχωρήσεων της ελληνικής αστικής τάξης σε Ελσίνκι και Μαδρίτη, όπου -εμμέσως πλην σαφώς- νομιμοποίησε τις απαιτήσεις της τουρκικής πλευράς.
Και η πρωτοφανής «ηρεμία στα νερά του Αιγαίου» έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Ερντογάν χρησιμοποιεί τις διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση Μητσοτάκη για το «θεαθήναι», για να αγοράσει F-16 από την Αμερική, για να κερδίσει συμπάθεια στη Δύση και για να ολοκληρώσει τις διαπραγματεύσεις με την Ευρώπη για την τελωνειακή βίζα. Παρ’ όλα αυτά δεν «ξεχνάει» ποτέ την «γαλάζια πατρίδα» και έκανε κριτική στον Ετσεβίτ που δεν κατέλαβε όλη την Κύπρο το 1974.
Όμως, αυτά που ανέφερε ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών (ΥΠΕΞ) Γ. Γεραπετρίτης στο 9ο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών είναι ανοιχτή, πρωτοφανής ομολογία για το πού οδηγεί αυτός ο «διάλογος». (Ο Γ. Γεραπετρίτης είναι ο άνθρωπος ειδικών αποστολών και συγκεκριμένα των πιο βρόμικων δουλειών που θέλει να φέρει εις πέρας η κυβέρνηση. Μην ξεχνάμε ότι ήταν εκείνος που ανέλαβε τις αρμοδιότητες του ματωμένου υπουργείου Μεταφορών αμέσως μετά το έγκλημα στα Τέμπη και έστησε ολόκληρο επικοινωνιακό σόου για να δείξει ότι ο τόπος του εγκλήματος (ο σιδηρόδρομος) έγινε και πάλι «ασφαλής», χωρίς να έχει αλλάξει απολύτως τίποτα).
Παραθέτουμε ολόκληρο το απόσπασμα της συνέντευξης, γιατί είναι άκρως αποκαλυπτικό:
Γ. ΓΕΡΑΠΕΤΡΙΤΗΣ: «Εγώ θέλω να αφήσω μια παρακαταθήκη ήσυχης γειτονίας. Όσο δεν λύνεται το υποκείμενο πρόβλημα της οριοθέτησης, πάντοτε θα υπάρχουν εντάσεις, και κάποια στιγμή πρέπει να δούμε τα πράγματα και με γενναιότητα. Ξέρω ότι δεν είναι μια ευχάριστη συζήτηση – είναι μια δύσκολη συζήτηση, η οποία δύσκολη συζήτηση πιθανότατα να έχει αρνητικές συνέπειες και για εκείνον ο οποίος διευθύνει τις συζητήσεις, που πιθανότατα θα είμαι εγώ» (οι υπογραμμίσεις δικές μας).
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: «Τι είπατε;»
ΓΕΡΑΠΕΤΡΙΤΗΣ: «Που πιθανότατα θα είμαι εγώ εκείνος που θα διευθύνει τη συζήτηση σε σχέση με την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών».
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: «Τι σημαίνει “γενναιότητα” σε αυτή τη συζήτηση, κύριε υπουργέ; Έχει ενδιαφέρον ότι το βάζετε – τι σημαίνει “να δούμε με γενναιότητα αυτήν την υπόθεση”;»
Γ. ΓΕΡΑΠΕΤΡΙΤΗΣ: «Νομίζω είναι πάρα πολύ σαφές. Γενναιότητα σημαίνει να καθίσουμε να δούμε με την Τουρκία πώς μπορούμε να έχουμε μια ισόρροπη στάση, η οποία επί τη βάσει αποκλειστικά και μόνο του Διεθνούς Δικαίου θα μπορέσει να μας οδηγήσει σε μια λύση αυτού του μοναδικού προβλήματος το οποίο έχουμε σε ό,τι αφορά τη νομική του υφή και να προχωρήσουμε μπροστά και ενδεχομένως να παραπέμψουμε στη Χάγη ή στο Αμβούργο, σε μια διεθνή δικαιοδοσία, η οποία θα μπορέσει να κλείσει το θέμα της οριοθέτησης».
Το ποιες μπορεί να είναι οι «αρνητικές συνέπειες» σε μια διαπραγμάτευση για τον Έλληνα ΥΠΕΞ προκαλεί σοβαρά ερωτήματα, τα οποία ο «γενναίος» Γεραπετρίτης δεν αποσαφήνισε. Πάντως είναι περίεργο ένας Έλληνας ΥΠΕΞ να θεωρεί ότι στα ελληνοτουρκικά μπορεί μια εξέλιξη να είναι επωφελής για τη χώρα και συγχρόνως να κάνει τον αρμόδιο υπουργό αντιδημοφιλή.
Εκείνο που καταλαβαίνει κάποιος -κι ας μην υπηρετεί στο διπλωματικό σώμα- είναι ότι η «γενναιότητα» και οι «αρνητικές συνέπειες» για έναν Έλληνα ΥΠΕΞ παραπέμπουν ευθέως σε παραχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Και για να μην υπάρχουν παρανοήσεις, ήρθε στη συνέχεια ο Χρήστος Ροζάκης, (πανεπιστημιακός, υφυπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Σημίτη, που παραιτήθηκε γιατί κατηγορήθηκε από τότε για εθνική μειοδοσία) -ο άνθρωπος που από το παρασκήνιο συμβουλεύει ατύπως την κυβέρνηση- σ’ ένα «ενδιαφέρον» άρθρο του στον ιστότοπο «Kreport» να μας το κάνει «πιο λιανά»:
«Στο δεύτερο, δηλαδή στην αιγιαλίτιδα, θα πρέπει να βρεθεί λύση συμβατή με τα συμφέροντα των δυο κρατών. Υπενθυμίζω ότι στις αρχικές συζητήσεις, κατά τη διάρκεια των διερευνητικών που είχε ξεκινήσει η κυβέρνηση Σημίτη, η Τουρκία είχε συμφωνήσει σε 12 ν.μ. για τις ηπειρωτικές ακτές και στα 6 ν.μ. για τα νησιά, χωρίς να έχει γίνει δεκτό από την ελληνική πλευρά, και με την τελική υπαναχώρηση της Τουρκίας στο σημείο αυτό. Θα τολμούσα να προτείνω η Ελλάδα να δεχτεί τα 6 ν. μ. παντού, ώστε να προχωρήσει η διαπραγμάτευση, και να επεκτείνει στα 12 ν.μ. μετά την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας/ ΑΟΖ, στα σημεία που θα βρίσκονται στην ελληνική πλευρά αυτών των δύο ζωνών». (https://www.kreport.gr/2024/04/14/oi-ellinotourkikes-scheseis-se-nea-trochia/).
Συμπτωματικά, αυτή είναι η απαίτηση που έχει διατυπώσει κατ’ επανάληψη στις συνομιλίες με τον Έλληνα ΥΠΕΞ ο Τούρκος ομόλογός του, κύριος Φιντάν!
Είχαν προηγηθεί οι πιέσεις της Άγκυρας για την αναστολή άσκησης ενός ελληνικού κυριαρχικού δικαιώματος για τον καθορισμό θαλάσσιου πάρκου στις Κυκλάδες, απαιτώντας συνδιαχείριση του Αιγαίου και η απάντηση του ελληνικού ΥΠΕΞ που αναδιπλώνεται και υποβαθμίζει το ζήτημα, χαρακτηρίζοντας ένα κυριαρχικό δικαίωμα ως δικαίωμα περιβαλλοντικής προστασίας!
Ακόμη πιο μπροστά ο υφυπουργός Εξωτερικών Άγγελος Συρίγος, λειτουργώντας ως «λαγός», είχε χαρακτηρίσει τη Συνθήκη της Λοζάνης «παρωχημένη» και …παραιτήθηκε κι εκείνος.
Μετά από όλα αυτά, «έχουμε χρείαν άλλων μαρτύρων»; Και είναι σίγουρο ότι, αν γίνει -σύμφωνα με δημοσιεύματα της Άγκυρας- η επίσκεψη Μητσοτάκη στην τουρκική πρωτεύουσα στις 14 Μαΐου, μια τέτοια κατεύθυνση θα υπηρετήσει. Άλλωστε το «εναρκτήριο λάκτισμα» αυτής της μυστικής διπλωματίας, με τις υποχωρήσεις της ελληνικής πλευράς, δόθηκε από την περίφημη «Διακήρυξη των Αθηνών», μετά την άρση των παρεξηγήσεων που υπήρξαν από τις βαριές εκφράσεις που είχε εκτοξεύσει ο «Σουλτάνος» κατά του Έλληνα πρωθυπουργού.
Παρόμοια διχοτομικά σχέδια, με την ενεργοποίηση του ξένου παράγοντα, εξυφαίνονται και στην Κύπρο.
Δεν είναι τυχαία τέλος και η απόσυρση της Τουρκίας από τη Συνθήκη για το Έλεγχο των Συμβατικών Δυνάμεων (CFE), όπως είχε κάνει τον περασμένο Νοέμβριο και η Ρωσία.
Οι εξελίξεις αυτές όχι μόνον δεν εκτονώνουν την κρίση στις σχέσεις των δυο χωρών, αλλά απεναντίας ανοίγουν το δρόμο για νέες οξύνσεις, εντάσεις και διεκδικήσεις σε βάρος ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων («τρώγοντας έρχεται η όρεξη») ή και σε «έξωθεν» υποκινούμενους τυχοδιωκτισμούς από ελληνικής πλευράς, που καθιστούν πιο επικίνδυνη την κατάσταση για τους δυο γειτονικούς λαούς, που δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν και που πρέπει να αγωνιστούν πρώτα-πρώτα ενάντια στους ιμπεριαλιστές, που ακολουθούν την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε», ενάντια στους εθνικισμούς, στις εξαρτημένες αστικές τάξεις και τις κυβερνήσεις τους, για Ειρήνη, Φιλία, Εθνική Ανεξαρτησία, Ισοτιμία και Αλληλεγγύη των λαών.
