Η εκλογική νίκη της ΝΔ και ταυτόχρονα η συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ, η δεύτερη μέσα σε διάστημα ενός μήνα, δίνει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να εμφανίζεται με τον αέρα της παντοδυναμίας και της πανίσχυρης δύναμης. Ο Μητσοτάκης κραδαίνει στο ένα χέρι την υποτιθέμενη λαϊκή εντολή και στο άλλο χέρι τους αντιλαϊκούς νόμους που δεν πρόλαβε να επιβάλει την περασμένη τετραετία, τους οποίους τώρα θα εφαρμόσει «χωρίς συμβιβασμούς» και με «επιταχυνόμενους ρυθμούς», όπως ο ίδιος δηλώνει. Στοιχεία που υποδηλώνουν την έπαρση και την αλαζονεία της Δεξιάς παράταξης, παρά τους «χαμηλούς τόνους» και την «σεμνότητα» την οποία υποτίθεται πως διακηρύσσει ο αρχηγός της.
Στο ιδεολογικό πεδίο η κυβέρνηση της ΝΔ προσπαθεί να ταυτίσει την εκλογική νίκη της Δεξιάς και τη συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ ως στρατηγική ήττα της αριστεράς. Ήδη από την ίδια ημέρα που βγήκαν τα εκλογικά αποτελέσματα, Γεωργιάδης, Βορίδης και Χατζηδάκης, τα πρώτα βιολιά της ΝΔ, διακήρυτταν σε όλους τους τόνους την ήττα και χρεοκοπία της αριστεράς, τόσο στην χώρα μας όσο και σε ολόκληρη την Ευρώπη, υπογραμμίζοντας με έπαρση πως σε ολόκληρο τον κόσμο φυσάει δεξιός ή ακόμα και ακροδεξιός άνεμος.
Είναι πολύ βολική, για τη ΝΔ, αυτή η ταύτιση της αριστεράς με το ΣΥΡΙΖΑ, αφού ενισχύει την προσπάθειά της να πάρει τη μεγάλη ρεβάνς απέναντι στο σύνολο των κατακτήσεων του εργατικού και λαϊκού κινήματος όλες τις τελευταίες δεκαετίες, να αμαυρώσει τους λαϊκούς αγώνες, να δικαιώσει την αντιλαϊκή πολιτική που εφάρμοσε όλη την προηγούμενη περίοδο. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ που αναδείχθηκε στην κυβερνητική εξουσία, καπηλευόμενος την αριστερά, μιλώντας στο όνομά της, ήταν και παραμένει ένα καθαρόαιμο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, πυλώνας του αστικού πολιτικού συστήματος. Παρά την ψευτοαριστερή δημαγωγία και συνθηματολογία του, με την πολιτική του αποτέλεσε πιστό υπηρέτη των συμφερόντων της ντόπιας ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού. Ένα τέτοιο κόμμα και μια τέτοια πολιτική καμία σχέση δεν έχουν με την αριστερά, τα οράματα και τους αγώνες της.
Η αριστερά δεν υποκλίνεται στον ιμπεριαλισμό
Από την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα μικρό τυπικό ρεφορμιστικό κόμμα ως και σήμερα η πολιτική του ήταν και παραμένει σταθερά προσανατολισμένη στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ. Τα παραπλανητικά συνθήματα που μιλούσαν για την «Ευρώπη των εργαζομένων» και «για έναν άλλο κόσμο εφικτό» αποτελούσαν τη συγκάλυψη της πολιτικής της πρόσδεσης στα ιμπεριαλιστικά δεσμά της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Η ανάδειξή του στην κυβέρνηση το 2015-2019 απέδειξε περίτρανα το χαρακτήρα της πολιτικής αυτής, όταν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αποτίναξε κάθε ψευτοαριστερό φτιασίδωμα του παρελθόντος, υποκλίθηκε στις προσταγές των Ευρωπαίων επιβάλλοντας το τρίτο και σκληρότερο μνημόνιο στις πλάτες του λαού μας. Οι «ρήξεις» με τις πολιτικές της ΕΕ και τα «go back κα. Μέρκελ» γρήγορα μετατράπηκαν σε άτακτη και άνευ όρων συνθηκολόγηση μπροστά στους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, στο τρίτο μνημόνιο που σάρωσε εργατολαϊκές κατακτήσεις, παρέδωσε το δημόσιο πλούτο στο υπερταμείο, χάλκευσε πιο σκληρά δεσμά εξάρτησης και υποτέλειας.
Με την πολιτική του ο ΣΥΡΙΖΑ, με τις σημαδιακές δηλώσεις για τον «διαβολικά καλό Τράμπ» και την επανάληψη του «ανήκουμε στο δυτικό πλαίσιο» ξέπλυνε και εξωράισε τη φιλοπόλεμη πολιτική των ΗΠΑ. Αλλά πολύ περισσότερο συνέχισε και βάθυνε το καθεστώς της αμερικανοκρατίας. Άνοιξε νέους δρόμους με τις «στρατηγικές συμφωνίες» με τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές, για να μετατραπεί η χώρα από την Αλεξανδρούπολη ως την Κρήτη σε μια απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση που θα εξυπηρετήσει ως «γεωπολιτικός μεντεσές» τα φιλοπόλεμα συμφέροντα των δυτικών στην ευρύτερη περιοχή.
Από τη συμφωνία των Πρεσπών ως τις ελληνοτουρκικές σχέσεις ο ΣΥΡΙΖΑ εφάρμοσε την ίδια και απαράλλαχτη πολιτική της εθνικής υποτέλειας με αυτή των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που αναγορεύει διαχρονικά τους Αμερικάνους και τους Ευρωπαίους σε ρυθμιστές και επιδιαιτητές των εθνικών θεμάτων.
Μια πραγματικά αριστερή πολιτική δεν υποκλίνεται στον ιμπεριαλισμό, δεν συνθηκολογεί απέναντι στα κελεύσματά του, δεν χαλκεύει δεσμά εξάρτησης και υποτέλειας. Η πραγματική Αριστερά δεν εμπλέκει το λαό και τον τόπο στα επικίνδυνα πολεμοκάπηλα σχέδια των Αμερικάνων και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Αντίθετα ο ρόλος της είναι να ξεσκεπάζει, να αποκαλύπτει και να συγκρούεται με τη βάρβαρη και φιλοπόλεμη πολιτική του ιμπεριαλισμού, να μάχεται ενάντια στα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.
Η αριστερά δεν διαψεύδει τις λαϊκές προσδοκίες
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι βαριά χρεωμένη με την πολιτική των αυταπατών που καλλιέργησε όλη την μνημονιακή περίοδο. Μια πολιτική που καπηλεύτηκε τους μεγαλειώδεις παλλαϊκούς αγώνες της περασμένης δεκαετίας με υποσχέσεις για το «σκίσιμο των μνημονίων» και την κατάργησή τους «με ένα νόμο και σε ένα άρθρο». Μόνο που, όχι μόνο δεν κατάργησε κανένα μνημόνιο και κανέναν από τους αμέτρητους αντιλαϊκούς νόμους, αντίθετα έφερε και το δικό της τρίτο και βαρύτερο μνημόνιο και μάλιστα ως κυβέρνηση «πρώτη φορά Αριστερά». Αυτή η πολιτική ήταν που έσπειρε διάχυτη την απογοήτευση σε πλατιά λαϊκά, δημοκρατικά στρώματα. Μια τέτοια πολιτική εξαπάτησης του λαού και διάψευσης των προσδοκιών του δεν είναι αριστερή. Αντίθετα προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στην ντόπια αντίδραση για να αμαυρώσει ακόμα περισσότερο την Αριστερά, να λασπολογήσει και να εντείνει την αντιαριστερή και αντικομμουνιστική επίθεση. Μια τέτοια πολιτική, σαν κι αυτή που εφάρμοσε ο ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί το «αριστερό» άλλοθι για να συνεχίσει και να κλιμακώσει «χωρίς συμβιβασμούς» η ΝΔ την αντιλαϊκή πολιτική της έχοντας στρωμένο το έδαφος.
Η αριστερά δεν είναι το αποκούμπι της αστικής πολιτικής
Σε όλες τις κρίσιμες -για το αστικό πολιτικό σύστημα- φάσεις, η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε επί της ουσίας το στήριγμά του. Από την περίοδο του ’89 τότε που ο Συνασπισμός σε ρόλο κομπάρσου συμμετείχε σε συγκυβερνήσεις με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ ή και το ΚΚΕ, ως τα χρόνια του μνημονιακού ζόφου ίδια ήταν η πολιτική του. Ιδιαίτερα τη μνημονιακή δεκαετία και μπροστά στην κρίση που διαπερνούσε τα κυρίαρχα αστικά κόμματα, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που κατέρρεε ως αποτέλεσμα της βαριάς αντιλαϊκής τους πολιτικής, ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε να παίξει το ρόλο του πυροσβέστη των λαϊκών κινητοποιήσεων και του εναλλακτικού πυλώνα για την ντόπια ολιγαρχία και τον ιμπεριαλισμό, εγγυητή των συμφερόντων τους. Μπροστά στην τεράστια κρίση που είχε ξεσπάσει το 2012 και τις μεγαλειώδεις παλλαϊκές κινητοποιήσεις, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με το ΚΚΕ, αντί για το δρόμο του αγώνα απαιτούσαν εκλογές, δείχνοντας τις κάλπες. Αυτό ακριβώς επιβεβαίωσε ως κυβέρνηση, αναλαμβάνοντας το βρόμικο έργο της επιβολής του τρίτου μνημονίου. Και στην προσπάθειά του αυτή δεν δίστασε να αναζητήσει με τη σειρά του κυβερνητικά στηρίγματα στους ακροδεξιούς των ΑΝΕΛ.
Αλλά και ως αξιωματική αντιπολίτευση την περίοδο 2019 – 2023, ο ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική του έβαλε πλάτη στην κυβέρνηση της ΝΔ. Μαζί με το ΠΑΣΟΚ αλλά και την ηγεσία του ΚΚΕ, που κράτησε πανομοιότυπη στάση, βοήθησε αντικειμενικά ώστε να διαμορφωθεί το αντιδραστικό καθεστώς των απαγορεύσεων, της καταστολής και της αστυνομοκρατίας την περίοδο της πανδημίας. Ψήφισε και στήριξε από κοινού με την κυβέρνηση της ΝΔ πάνω από τους μισούς αντιλαϊκούς νόμους, την ξελάσπωσε κυριολεκτικά σε όλες τις δύσκολες και κρίσιμες στιγμές.
Η πραγματική Αριστερά όμως βρίσκεται στον αντίποδα της πολιτικής αυτής. Δεν ενεργεί πυροσβεστικά για το λαϊκό κίνημα, αλλά αντίθετα παλεύει για να το προσανατολίσει σταθερά στο δρόμο του ανυποχώρητου αγώνα ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική των αστικών κυβερνήσεων. Δεν ανέχεται ούτε συνθηκολογεί με την δεξιά πολιτική, αλλά παλεύει για να την ανατρέψει προβάλλοντας τα άμεσα ζωτικά συμφέροντα των εργαζομένων και του λαού.
Με τους αγώνες το λαό και την πραγματική Αριστερά
Η γραμμή που υπηρέτησε διαχρονικά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν συναντήθηκε ποτέ με τους αγώνες του λαού και των εργαζομένων παρά μόνο όταν χρειάστηκε να τους καπηλευτεί, μιλώντας στο όνομα της αριστεράς, για να τους εξαργυρώσει στην κάλπη και να αναδειχθεί σε κυβέρνηση μέσα στα πλαίσια της αστικής διαχείρισης. Στην πραγματικότητα η γραμμή του είναι σταθερά προσανατολισμένη στον αντίποδα του μαζικού εξωκοινοβουλευτικού αγώνα, υπονομεύει κάθε προσπάθεια ανάπτυξης του λαϊκού κινήματος. Αυτό επιβεβαίωσε η στάση του ιδιαίτερα την τελευταία τετραετία μπροστά στα πρωτοφανή αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης της ΝΔ, το αντεργατικό τερατούργημα του ν. «Χατζηδάκη», την καταπάτηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, το έγκλημα των Τεμπών και τις μεγάλες παλλαϊκές διαδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στην καλύτερη περίπτωση στη γωνία και στην ουρά των κινητοποιήσεων.
Και στην κάλπη του Ιούνη εισέπραξε, για δεύτερη φορά σε ένα μήνα και τρίτη μέσα σε μια τετραετία, τα επίχειρα για όλη αυτή την πολιτική του. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγείται σε μια βαθιά εσωτερική κρίση. Οι έντονες εσωτερικές διεργασίες και η αναζήτηση της διάδοχης κατάστασης δεν αφορά όμως το λαό και τα συμφέροντά του, αφού το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν δίνει εξετάσεις στο λαό αλλά στην ντόπια ολιγαρχία. Σε αυτούς προσπαθεί να αποδείξει ότι μπορεί να αποτελέσει έναν ισχυρό πυλώνα για την ντόπια μεγαλοαστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό.
Αν κάτι λοιπόν χρεοκόπησε αυτό είναι η δεξιά και συμβιβαστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και όχι η αριστερά, όπως διατείνεται τώρα η ΝΔ και η εγχώρια αντίδραση. Διακηρύσσουν με ένταση το «τέλος της αριστεράς» και βιάζονται να κλείσουν την «παρένθεση» γιατί γνωρίζουν πολύ καλά πως σύντομα θα έρθουν αντιμέτωποι με τις συνέπειες της δικής τους άγριας πολιτικής που είναι στα σκαριά. Μιας πολιτικής που θα εντείνει ακόμα περισσότερο την καπιταλιστική εκμετάλλευση, την καταπίεση των εργαζόμενων και των πλατιών λαϊκών μαζών, που θα φέρει ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια και ανέχεια.
Από αυτή την άποψη, το τρίπτυχο «με τους αγώνες, το λαό και την Αριστερά» παραμένει ζωντανό και επίκαιρο. Είναι επιτακτική, για τα συμφέροντα των πλατιών λαϊκών μαζών, η αναγκαιότητα να ανασυγκροτηθεί η πραγματική Αριστερά, να δυναμώσει ο λαϊκός εξωκοινοβουλευτικός αγώνας, να προσανατολιστεί σταθερά απέναντι στη δεξιά πολιτική, τις δυνάμεις του συμβιβασμού και της συνθηκολόγησης.
